Os 3 mellores libros de Mónica Carrillo

Seguindo a estela doutros autores mediáticos no campo xornalístico (un espazo naturalmente ligado á literatura como crónica dos tempos vividos), Mónica Carrillo compón xa unha bibliografía comparable a outros xornalistas como Carmen Chaparro, Carlos do Amor, Teresa Vella o Máximo Huerta.

Por suposto, na súa versión novelística, cada un destes xornalistas está máis orientado aos seus gustos a través de diversos temas que van dende o xénero romántico ata a ciencia ficción pasando polo xénero negro.

No caso de Mónica Carrillo atopamos un pouco con ese crisol creativo da autora encantado de contar historias do tipo que sexa. Sempre coa preciosidade da forma cara ao fondo, co gusto polo tropo que transforma a escena presentada, a acción que avanza en algo dotado desa maxia que transcende grazas a como nos contan.

Os 3 libros recomendados de Mónica Carrillo

A vida espida

A profesión do novelista pode forxarse ​​de mil xeitos porque a novela é ese gran lenzo, o enorme mosaico, o gran tapiz do espírito creativo do escritor. Esta novela é esa obra de grandes dimensións máis alá das súas 288 páxinas.

Porque se trata de narrar, lograr o fascinante axuste dos personaxes máis críbeis cara á empatía total na trama máis suxestiva cara ao gancho máis intenso para o lector de garda. Se, ademais, Mónica Carrillo segue amosando ese uso da linguaxe ás veces lírica, a historia acaba conformándose como un argumento coa vitola do escritor máis consolidada que nunca. Unha historia de amor pode perder gas se todo está enfocado cara á trama rosa. Así, a historia de Gala é moito máis que unha nova revisión literaria do amor.

Porque en su retorno a casa para despedir a su abuela, Gala descubre que, ya no siendo la misma que fue, puede aprender y replantear, indagar y descubrir sobre su propia vida, sobre su familia. Nada mejor que regresar cambiada por los años y la vida para enfrentarse a las cosas dadas por hechas, a las sombras y secretos tras las apariencias…

Entonces ya sí, una vez expuesta a las esencias mismas de la vida, de la familia, de las emociones y los secretos, entonces es el mejor momento para plantear un amor que aferrar con fuerza pese a las espinas para hacer brotar la sangre de la vida.

A vida espida

Luz de Candela

Debe ser que o nome de Candela ten que non sei que gran protagonista feminina. Porque xa non só se trata desta historia de Mónica Carrillo senón do libro «Vela»Por Juan del Val ...

La cuestión es que en ambas Candelas encontramos a mujeres sometidas a esos vaivenes del destino hacia lo mágico o lo dramático, según como se afronte el asunto. En el vértigo de vivir, la Candela de Mónica Carrillo se deja llevar para sacar lo mejor de sí misma pese a los imperativos de la razón y las supuestas conveniencias.

Pero toda pasión te acaba robando desde lo físico hasta el alma. Lo que se pierde en el amor intempestivo con sus fogosidad y su ceguera, siempre se gana como sentimiento constante de seguir vivo. Cómo no disfrutar de esos momentos en el que alguien como Manuel aparece para sacudirlo todo.

Solo que, como suele ocurrir en todos los casos, llega un momento en el que la seguridad busca su sitio y es entonces cuando las dudas hacen tambalearse a los sueños y aflojarse los abrazos que robaban el aire. ¿Qué ocurre cuando nos enamoramos de una persona que sabemos que nos va a complicar la vida? 

Candela es una fotógrafa a la que un día se le cruza el amor y la atropella, poniéndolo todo patas arriba. Y ya nada será como antes. El responsable de ese torbellino es Manuel, un joven modelo con el que vivirá una historia de amor tan fascinante como adictiva.

La emoción de los primeros besos, la complicidad, la pasión. Pero también la angustia de quien no recibe todo lo que da. Y el apoyo incondicional y mágico de las amigas. La cara y la cruz del amor. Porque la vida sigue, siempre sigue…

La luz de Candela es un precioso canto a las emociones, una delicada novela llena de sensibilidad que entusiasmará al lector.

Luz de Candela

Tempo. Todo. Tolemia

A medio camino entre el microrrelato, el aforismo y el verso suelto. Una suerte de poesía urbana que encandila desde la primera composición. Porque el conjunto es una encantadora mezcla que compone imágenes y sensaciones, que plantea despedidas o acercamientos, tristezas o melancolías, abatimientos o esperanzas, siempre a través de figuras retóricas, de tropos que se levantan desde escenas cotidianas para alcanzar el alma de tantos y tantos momentos que todos vivimos.

O lector que busca a continuidade nas primeiras obras de Mónica: "Esquecín dicirche que te quero" ou "La luz de Candela"seguro que non o atoparás aquí. Pero sempre é interesante redescubrir a un autor a través do prisma da súa poderosa creatividade, o que o leva a probar cousas novas, a experimentar con novas ideas ou simplemente a captar ideas de negro sobre branco con forza e entidade suficientes como as deste libro.

Puede al lector le acabe pasando como a mí. Desde “El tiempo. Todo. Locura”, encender la televisión y descubrir a esta presentadora narrando la realidad ya no es lo mismo de antes. Pese a la actitud aséptica propia de un presentador de informativos, en Mónica veo ahora más humanidad, la que rebosa en esta obra.

En moitas ocasións, o pequeno reúne a esencia. As pequenas historias deste libro comprimen ideas ben pensadas e axústanse a unha linguaxe que transmite e se move da medida das palabras. Literatura para ler amodo, para meditar sobre cada pequeno capítulo, cada posible significado das palabras dun conxunto embelecido pola imaxe que esperta e a estrutura lírica da súa estrutura. Recomendable, sen dúbida.

Tempo. Todo. Tolemia
5 / 5 - (20 votos)

Deixe un comentario

Este sitio usa Akismet para reducir o spam. Aprende a procesar os teus datos de comentarios.