CoñecÃa o traballo de Julio Llamazares polo feito de que escribira un libro sobre un pobo aragonés en extinción. Aquela novela A choiva amarela soou moito nese momento e foi lida moito entre os mozos estudantes do meu instituto.
O máis curioso de todo foi a coincidencia máxica, a escusa xeográfica que levou a todos aqueles estudantes, polas rúas decadentes e solitarias de Ainielle, a outras cidades tamén deshabitadas naqueles tempos, as nosas propias conciencias no seu aspecto máis existencial.
AsÃ, en certo xeito, os meus amigos lectores da época e eu estamos en débeda con esa novela e por extensión co autor. Un brindis por esa choiva amarela dunha metáfora escatolóxica fácil (asà lles parecÃa naquel momento aos adolescentes que o eran) e cun fondo moito máis profundo do que inicialmente previamos.
Rastrexei ao autor noutras novas novelas, alternadas con libros de viaxes ou ensaios. E a partir desas lecturas, estas avaliacións ...
3 novelas recomendadas por Julio Llamazares
Chuvia amarela
Xa o adiviñaches, non? Cando unha lectura é agradable a unha idade temperá, case non se esquece. Porque dalgún xeito ensÃnache a ver o mundo ou, polo menos, dálle un aspecto máis complexo.
Detrás dese último habitante de Ainielle móvese unha cámara que segue os seus pasos e as súas tarefas, que ás veces desvÃa o foco cara á existencia do pequeno, do afastado da civilización, do detalle que se pasa por alto nun lugar onde case non pasa nada, de o eco que fai unha árbore cando cae nun bosque baleiro.
Resumo: A choiva amarela é o monólogo do último habitante dunha cidade abandonada no Pirineo aragonés. Entre "a choiva amarela" das follas do outono que se equipara co fluxo de tempo e memoria, ou na brancura alucinante da neve, a voz do narrador, ao bordo da morte, evócanos a outros desaparecidos habitantes da cidade , quen o abandonou ou morreu, e enfróntanos aos vagos da súa mente e ás descontinuidades da súa percepción na aldea fantasma sobre a que gobernou a soidade.
Na cidade de Ainielle só quedan Andrés e Sabina. Pouco a pouco o matrimonio viuse obrigado a ver como os demais habitantes, estimulados pola miseria ou pola promesa dun mundo mellor, abandonaron gradualmente as duras condicións de vida. Unha noite, con todo, Andrés descobre a Sabina aforcada no muÃño.
Agora xa non queda ninguén que poida levar consigo o insoportable peso do pasado. A choiva amarela confirma en Llamazares o léxico vivo, preciso e xenuÃno, a autenticidade artÃstica e os agasallos de crear un clima poético e un universo persoal que o acrediten a un dos nosos valiosos contacontos.
As bágoas de San Lourenzo
A áncora do pasado xustifica todos os nosos movementos futuros. O xeito en que aprendemos a amar ou superar as adversidades está forxando a personalidade última do noso temperamento. A vida como un poema escrito dende a saudade que clama esperanza.
Resumo: Unha emocionante historia sobre o paso do tempo e da memoria. Unha historia sobre paraÃsos e infernos perdidos - pais e fillos, amantes e amigos, encontros e despedidas - que percorren toda a vida entre a fugacidade do tempo e as áncoras da memoria.
Como fixo en A choiva amarela con mestrÃa celebrada, Llamazares volve empregar unha linguaxe precisa e potente para debuxar unha atmosfera poética a través da cal a voz do narrador evoca e relata os detalles dunha existencia vivida con reflexión e emoción ao tempo.
Diferentes xeitos de ver a auga
A estas alturas comprenderá que o que trata Julio Llamazares é romper experiencias, perspectivas. Unha especie de Heráclito que supuxo que nunca nos bañamos no mesmo rÃo nin miramos a auga cristalina do mesmo xeito.
O máis curioso deste libro é a busca de diferentes perspectivas dentro dunha saga familiar. Os ceos ou infernos dun ou doutro pertencen ao mesmo clan e adoptaron as mesmas crenzas e valores ...
Resumo: Arredor das cinzas do avó, que descansarán para sempre baixo a auga, dezaseis persoas reconstrúen a historia da súa familia e da súa.
Dende a avoa á neta máis nova, dende a memoria da vila na que naceron e creceron os maiores antes de verse obrigados a abandonala ante a súa inminente destrución ata as historias e sentimentos dos máis novos, a historia corre coma un fluxo. conciencia sucesiva, como un caleidoscopio existencial e poliédrico ao que a superficie da auga serve de espello.
Diferentes xeitos de ver a auga é unha novela sobre o exilio, sobre o paso do tempo e a memoria, sobre o sentimento de apego á natureza, sobre a pegada que o medio rural e natural deixa no corazón dos que un dÃa o fixeron.
Outros libros recomendados de Julio Llamazares
vagalume
Non hai maior suspense que a vida mesma, a serie de culpas e segredos que conforman este rosario de vivencias cara a unha salvación imposible da alma. Como cantaron Yupanqui e logo Bunbury, é precisamente a alma a que escribe os libros que ninguén le. Aquà atopamos un testemuño dos que rodean a existencia entre néboas cara aos maiores enigmas...
"Detrás de cada fiestra iluminada hai unha alma semellante á nosa alma, un soño de náufrago e un sobrevivente do dÃa que remata ou que está a piques de comezar que agarda que alguén lle fale para responder". Un escritor recibe a noticia da morte de quen foi o seu mestre como xornalista e co que, a pesar de que xa non se viron, mantivo unha amizade inquebrantable. Tras o funeral, alguén lle envÃa de xeito anónimo o exemplar dunha novela que o falecido publicou cando era novo, un libro prohibido pola censura e que todo o mundo crÃa desaparecido. Ese feito, xunto a unha serie de revelacións posteriores, levará ao protagonista de volta á cidade na que comezou a súa carreira como xornalista para tentar descifrar o misterio que pende sobre a figura do seu mestre e amigo.
vagalume É unha novela de suspense que fala desa vida secreta que todos temos, pero tamén unha reflexión sobre a paixón por escribir, que todo o supera. Unha homenaxe, en definitiva, a todas aquelas persoas que dende a súa imaxinación, coma os vagalumes pola noite, crean vidas mentres os demais durmimos.
