Falando coa terminoloxÃa actual, con esa tendencia de marca de paÃs, probablemente ninguén fixera máis pola marca de México que Juan Rulfo. Escritor universal, un dos máis admirados do panorama literario mundial. Detrás del atopamos a outro ilustre e contemporáneo escritor mexicano: Carlos Fuentes, que, aÃnda que nos ofreceu grandes novelas, non alcanzou esa excelencia propia do xenio.
Como noutras ocasións, gústame presentar unha gran edición que achegue ao lector a toda a obra do autor. No caso de Juan Rulfo, nada mellor que esta caixa conmemorativa do seu centenario:
O século XX ten algúns escritores excepcionais. Entre este selecto grupo atopariamos sempre a este fotógrafo capaz de retratar a realidade baixo multitude de filtros cara a unha composición tan heteroxénea como máxica.
Autor de culto, con Pedro Páramo convenceu a crÃticos e lectores. Un personaxe á altura de Macbeth de Shakespeare, co seu propio alento tráxico, con esa fatal combinación de ambicións humanas, paixóns, amor e frustración.
Pero Juan Rulfo ten moito máis. Esta obra mestra non acaba ensombrecendo o conxunto dunha obra literaria que, aÃnda que non é profusa, destaca pola súa inmensa transcendencia e intensidade.
Top 3 libros recomendados de Juan Rulfo
Pedro Paramo
Pouco máis quedarÃa por dicir como presentación desta novela. O hispanoamericano Macbeth ten a vantaxe de estar máis preto de nós, dunha idiosincrasia máis propia do mundo hispano. Deste xeito podemos saborear ese punto tráxico do ser humano fronte á súa vontade de poder e ao contraste da súa esencia mortal.
Resumo: Dende a súa aparición en 1955, esta extraordinaria novela do mexicano Juan Rulfo foi traducida a máis de trinta idiomas e provocou reedicións múltiples e permanentes en paÃses de fala hispana. Esta edición, a única revisada e autorizada pola Fundación Juan Rulfo, deberÃa considerarse como a súa edición definitiva.
Pedro é un personaxe que gradualmente se converteu nun cacique violento e codicioso, que chega a posuÃlo todo mediante calquera método, pero sen embargo sente un amor ilimitado por Susana San Juan. Pedro Páramo non pode conseguir o amor da súa amada Susana e a súa desesperación é a súa ruÃna.
A chaira ardente
Nalgunha ocasión Juan Rulfo confesou que o conxunto de relatos recollidos neste volume eran unha especie de plano xeral de Pedro Páramo, un esbozo, unha serie de enfoques flanqueantes da súa gran novela.
E a verdade é que no conxunto hai unha atmosfera de historias tan cruda no seu desenvolvemento como teatral na súa presentación.
Resumo: En 1953, dous anos antes de Pedro Páramo, publicouse unha colección de relatos baixo o tÃtulo El llano en Llamas. Os lectores do momento, como os de agora, sentiron as preguntas que naceron dentro deles: quen é Juan Rulfo? Por que escribe o que escribe, tanta desolación, esa prosa tan severa e chea de dor, soidade e violencia?
Esta edición quere abrir as portas ás respostas e ofrece o texto definitivo de "El Llano en llamas" corrixido pola Fundación Juan Rulfo. Sen dúbida, un dos textos máis importantes da literatura española do século XX.
O galo dourado
Para Juan Rulfo, o cine ofreceu un magnetismo especial. Unha historia ben contada, cos personaxes adecuados, pode servir para difundir a importancia da obra.
Co paso do tempo, é posible que non se lembren os protagonistas, pero a trama sempre permanecerá. O que se pensou como un guión resultou ser este libro.
Resumo: Orixinalmente creada coas expectativas de ser un guión cinematográfico, esta "historia" para algúns, para outros unha "novela curta", supera a pelÃcula que se rodou co mesmo nome en 1964.
Escrita orixinalmente en 1950, as primeiras novas da obra chegaron á prensa en outubro de 1956, no contexto da produción cinematográfica, e reapareceron nos anos seguintes. En xaneiro de 1959 o texto (mecanografado a partir do manuscrito de Rulfo) rexistrouse nunha oficina para estes trámites.
É como o resto de obras de Rulfo, excelente, quizais a obra máis fácil de ler deste autor e tamén a menos coñecida. Conta a vida dun home da xente que, entre desgraza, consegue riqueza e benestar e, como no resto das obras de Rulfo, ten un desenlace lóxico e realista pero tráxico.
