Discutir Espido freire é falar de precocidade literaria. Este autor, que xa obtivo o Premio Planet con 25 anos (o máis novo en conseguilo) acadou dende aquela idade ese soño de escribir como forma de vida. Un fito no panorama literario español e unha reflexión para todos aqueles mozos con inquietudes vitais que se reflicten nos primeiros esbozos de libros.
E desde finais dos 90 ata hoxe, máis de 20 libros compoñen unha bibliografía de peso, consistente e con personalidade. Novos libros de ensaio, participación sostida na prensa e na radio, unha escritora polifacética que non deixa de sorprendernos e que incluso é capaz de abordar diferentes xéneros nas súas novelas.
Chegou o momento de establecer o podio das súas obras, chego a el sen máis demora.
Libros recomendados por Espido Freire
Pexegos conxelados
As condicións naturais sobre o que esta novela debeu supor ao seu autor lévanme a situar esta obra en primeiro lugar. Gañar o planeta con 25 anos marca moito. Así pasaría con Espido como cos seus novos lectores.
Calquera primeiro escrito, calquera intención de escribir desde a mocidade sempre é un exercicio de liberación. O que veu despois, o recoñecemento sería unha gloria nunca esperada. Elsa, unha nova pintora, viuse obrigada a abandonar a súa casa ante ameazas de morte polas que non sabe por que, e vai a outra cidade a vivir co avó.
Nese tipo de exilio que ninguén quere tomar en serio, Elsa afonda nas intrincadas relacións humanas, que descoidara dedicarse á pintura, e móvese entre a súa propia historia familiar e, sobre todo, a dunha curmá coa que comparte nome e apelidos. Deste xeito enfróntase á súa fraxilidade, aos erros, á mestura de identidades, a vivir unha vida equivocada sen sabelo. É posible que incluso cando morras haxa confusión?
Chámame Alejandra
Os xiros temáticos dos autores sempre me parecen fascinantes. O paso de Espido á novela histórica xa se produciu nunha obra anterior e, para min, é nisto no que alcanza o seu cénit. Cando un autor entra nun novo xénero, o seu espírito narrador segue intacto.
Tirar á piscina do descoñecido, máis alá do espazo onde se ten un nicho seguro, é alentador no creativo e incluso necesario. Daquela xa repasei esta novela aquí. Recubro un extracto:
Alejandra, a última tsarina descóbrese de todo o seu brillo, o seu poder e a súa influencia. Durante os seus últimos momentos antes do suposto voo (que realmente rematou na sentenza sumarial nos mesos baixos da casa), tivo que enfrontarse a ese encontro cunha dura realidade, na que o odio que podía intuír dun pobo ruso que nunca sentiuno como predicir a vinganza máis dura.
A narración céntrase entón no paso da memoria de Alejandra pola súa propia vida, a través dos seus primeiros anos como princesa Alix; por todas as circunstancias vividas; coas súas luces e as súas sombras. Alejandra evoca todo o que viviu a través do prisma de ser o seu propio xuíz á sombra dun posible final próximo.
Máis alá do destino que a súa chegada ao trono ruso lle escribira, neses momentos nos que a realidade parece fisicamente dolorosa, Alejandra fai un exercicio de introspección. Quizais non sabía ou non podía comunicar todo o que había dentro, pero estaba segura de que un espírito amable a gobernaba.
O lector escoita os teus argumentos coa proximidade da primeira persoa. Mentres tanto, a emperatriz Alejandra pensa, coa certeza daquela noite escura, que probablemente estea ofrecendo a súa última súplica.
Querida Jane, querida Charlotte
Cando un escritor está fascinado por un tema, transfírese inmediatamente ao lector. Non hai nada mellor que ler sobre o que realmente conmove e impulsa ao escritor a escribir. Este libro é moi rico nesa idea. Espido Freire non escapou da fascinación que a vida e as obras de Jane Austen e as irmás bronte.
Como resultado deste feitizo, xurdiu nela o desexo de enfrontarse ao enigma que ningún erudito soubo desentrañar ata a data dun xeito satisfactorio: como catro mulleres solteiras e pobres, autodidactas, con pouca saúde, illadas no campo nun século que non mellorou exactamente as súas preocupacións intelectuais, que morreron antes de chegar á corentena, conseguiron escribir unha ducia das mellores novelas da literatura.
O autor decidiu entón emprender unha viaxe ao mundo imaxinario e xeográfico de Jane Austen e os Brontës, e este libro é o diario desa viaxe.
