Os 3 mellores libros de Cesare Pavese

A desaparición temperá de Pavese converteuno nese mito feito un autor de culto do que ata Italo Calvino bebeu polo seu prolífico traballo. Non hai obra poética máis intensa que a de quen finalmente decide abandonar o foro antes de que chegue a súa hora. O Pavese creativo conviviu con esa latencia destrutiva, facendo comprensible unha vez máis a convivencia de polos opostos nunha mesma alma. Máis que nada porque ás veces o ser humano é como un círculo no que un extremo é só a continuidade do seu extremo oposto.

Pero máis aló deses poemas rasgados, como os seus versos publicados póstumamente "a morte virá e terás os teus ollos" que ata o último momento achegan unha estética romántica ante a escuridade existencial, Pavese tamén escribiu algunhas boas novelas que conseguen conxugar a estética exquisita de poeta cun maior peso existencial en personaxes case sempre extraviados, na procura de esencias e quimeras entre o mundano.

Así, ler unha novela de Pavese Trátase de gozar en diversos aspectos das contradicións do propio autor. Ás veces os escenarios adquiren un son lírico e pouco despois mergullámonos na dura prosa, no resentimento do narrador que se sente fóra de lugar, vencido, vencido polo tempo...

Os 3 libros recomendados de Cesare Pavese

A lúa e as fogueiras

O peor da melancolía foi para Pavese que regresou aos lugares onde estaba feliz, con esa impresión subxectiva, moito máis poderosa que calquera das circunstancias reais, Pavese presentounos nesta historia un colapso do ser humano paralelo a todo o ambiente de o de onte, cambiando obrigatoriamente.

Vivir onte sempre supón un visado excesivamente caro cara a nostalxia perpetua. Pavese foi ese escritor lúcido que parece chegar cedo á época das lembranzas e da vellez na que xa non hai futuro. Porén, para calquera lector esa intensa melancolía serve como un goce excepcional.

Os creadores aseguran que a tristeza é o mellor escenario para a creación. Pavese confírmao con ese regreso á cidade desta historia, onde o narrador non atopa nada do que foi e, polo tanto, descóbrese fóra de lugar, condenado a describir a beleza da decadencia.

Porque asumir a derrota e a imposibilidade dun ser constante, incluso as paisaxes naturais, que seguen, apuntan cara á imposibilidade de volver a atoparse coa esencia do narrador. Vida, viaxes ... símbolos cara a un continuo trompe que o narrador nunca pode acabar de desfacer.

Os contos

Dado que o gran Calvino recoñeceu que Pavese foi unha das súas primeiras referencias, nunca está de máis volver a visitar ese volume con historias e pensamentos do Pavese feito mito.

Unha suma de historias sobre actitudes cara á vida que cada un ten, cos misterios que para Pavese supuxo a naturalidade con que cada un asumiu o seu destino.

Recreacións neses detalles cotiáns nos que o observador común apenas adiviña unha mínima descrición e onde alguén como Pavese atopa un universo no que desenvolver cada movemento, cada xeito de mirar, encadeando o momento á eternidade.

Como lin daquela, trátase de anacos de vida, con esa impresión máxica de que no brillo do breve de Pavese, apréndese moito máis dese universo subxectivo que compoñemos con cada unha das nosas intervencións mínimas no escenario que é o mundo ...

La Playa

Adoita acontecer que moitos dos escritores existenciais fixan as súas odiseas cotiás no seu entorno máis próximo, de supervivencia heroica, á Ulises, ante a adversidade que pode ser para eles o mero feito de vivir e sobrevivir.

Pavese tomou a escenografía do seu Piamonte e Turín para revelar ese equilibrio entre o local e o universalmente humano. Ao sur do Piamonte, Liguria e a fascinante Xénova ofrecen vistas dese eterno mare nostrum.

E no camiño entre un lugar e outro atopámonos con Doro e Clecia. El é o piamontés inmutable, ela é tan variable como a viaxe emprendida. Pero ambos, cos seus particulares tentáculos vitais, abordan a inutilidade da súa existencia, entregándose ao aburrimento á espera dun cambio de rumbo que nunca chega...