Os 3 mellores libros de Alma Delia Murillo

ser herdeiro Juan Rulfo É un exercicio de responsabilidade. Máis aínda cando un non ten que recoller pantasmas doutros para traelos a habitar a súa alma. No caso do Escritor mexicano Alma Delia Murillo o asunto semella un fundamento narrativo de fondo, unha escusa para narrar con ese toque persuasivo sobre o nostálxico, o existencial e o sociolóxico.

Cos libros de Alma Delia gozamos de multitude de sensacións que abrazan a intimidade, pero que gustan de accións que xustifican calquera proposta narrativa. Un equilibrio, un compromiso que fai das súas historias que todo entre o fondo e a forma anhelaba todo aquel que se senta a escribir nalgún momento da súa vida.

En plena sintonía xeracional, parece como se a cuestión da lectura das súas obras cobrase outra dimensión engadida. Porque hai certo magnetismo na imaxinación contemporánea. Como unha conversa de bar onde todo flúe con máis naturalidade a partir de símbolos compartidos e evocacións fluídas do vivido. En calquera caso, sempre é un deses descubrimentos atesourados para calquera lector. Imprescindible.

Top 3 libros recomendados de Alma Delia Murillo

Contos do mal (e un que outro maldixo)

Os volumes de relatos teñen a estraña virtude de recoller as vidas dos seus personaxes baixo o paraugas da imaxinación do autor. Vidas dispares, destinos afastados uns dos outros, propostas e fíos narrativos moi dispares... Pero todos eses protagonistas fugaces, no medio de escenarios remotos, acaban roubando anacos da alma do autor. A cuestión é se neste imaxinario amosado en cada "pequena" historia o autor é capaz, como é neste caso, de tecelo todo con esa empatía capaz de acubillar todo o humano.

Contradicións, supervivencia, resiliencia, desesperación, desexos, paixóns, medos e culpas. As historias céntranse nunha diversidade de puntos como estrelas no ceo, compoñendo finalmente esa cúpula que o é todo. Este libro acaba conformándose así coas súas vinte historias inesquecibles.

Desde O vampiro do Bed and Breakfast, que sementa cadáveres onde se hospeda, ata Jackie, a sensual repartidora de comida que entra na casa dos seus solitarios clientes e os executa, pasando por Bartolo Gomer en La rebelión de los en medio, que provoca un revolución incendiaria nun gris corporativo de oficinistas, estes contos contan como, na procura do éxito e da "calidade de vida", construímos pequenos infernos a través da tecnoloxía, a procura da produtividade e a devoción a fins absurdos que, tarde ou cedo, vólvese contra nós.

Os protagonistas destas historias mutan de boa xente -mesmo bos obxectos como A mesa de sempre- a seres que permiten que o seu lado escuro apareza como conquista da liberdade. Desobedecen, renuncian, traizoan, matan e déixanse posuír por ese fráxil Demo que, como dicía Fernando Pessoa, corrompe pero ilumina.

o rapaz que eramos

Todo o mundo está a resolver as súas débedas e hipotecas da mellor maneira posible. Só unha desas débedas nunca poderá ser pagada. Refírome ao que prometiamos ser ou facer cando eramos nenos e ao que finalmente nos pasa. Toda historia infantil ten ese punto de nostalxia, de melancolía, con indicios de estraña felicidade. Nesta ocasión, Alma fálanos das débedas confirmadas, cando un nin sequera tivo tempo de proxectar eses soños que na súa maioría acabarán rotos. E así o asunto cobra novas dimensións...

Óscar, María e Román reúnense nun internado que será para eles un parque infantil, pero tamén unha ponte cara á noite escura da alma: ningún dos tres pode evitar a dor e todos comparten fantasías grandiosas. Xuntos pasarán pola soidade e a orfandade, e enfrontaranse á necesidade de tomar decisións que os marcarán para o resto da súa vida. Entón o destino separaraos durante vinte longos anos.

Cando se reencontran, os tres xa son outras persoas, tres adultos comúns con problemas comúns... pero no seu presente e no seu pasado hai nós que desatar: homosexualidade, vinganza, culpa matricida, amor soterrado. Xuntos de novo buscarán respostas tanto nas súas circunstancias actuais como nos nenos que foron.

a cabeza do meu pai

Hai algo máis ferinte que a figura do fillo pródigo. Porque o primeiro só se ocupa de subestimar o seu propio destino. Refírome á figura do pai pródigo. Porque este outro encargouse de abandonar pasado, presente e futuro, a existencia despois de todo. Buscar ao pai pródigo pode ser só un intento van de buscar sentido á vida. Quizais nin sequera sexa necesario atopalo por fin para acabar pasando de orfo á plenitude.

Aos corenta anos, coma un roadtrip, sen máis referencia que unha vella fotografía, unha filla emprende a procura do seu pai. Mentres ela narra a decisión de ir ao seu encontro e a viaxe que a leva da Cidade de México a Michoacán, construímos, xunto con ela, o pasado, os amores, as alegrías, os accidentes, as ausencias.

"Todos somos fillos de Pedro Páramo", dinos Alma Delia Murillo, ante o común que é o abandono do fogar por parte do pai. Ante este feito, espídese en cada capítulo para falarnos da necesidade de reconstruír ese símbolo de peso universal, para definirse a si mesma.

A súa vida desenvólvese, pois, como marco desta busca: entre sete irmáns e unha nai traballadora, a protagonista crece e reflexiona non só sobre a súa biografía, senón tamén sobre a historia dun país profundamente dividido onde as mulleres non contaron. , dende o seu punto de vista, a historia do pai.

A cabeza de meu pai é un libro transparente, no que os lectores acompañarán a viaxe para atopar a ese home de misterioso destino e, se cadra, albiscaremos as nosas propias procuras. Unha historia escrita dende dentro, dende onde só se pode percorrer o camiño ata a orixe.