Os 3 mellores libros de Marguerite Duras

Ser muller e escritora significaba para Marguerite Duras un intenso conflito familiar e incluso existencial. Sen dúbida, a súa transición xuvenil dunha carreira a outra, con incursións nas faccións políticas máis comprometidas que incluso a levaron á Resistencia francesa contra o nazismo, denotan un vitalismo irreverente, necesitado dunha canle de expresión cara a toda liberación emocional e ideolóxica.

O nacemento da escritora pódese entender así como unha manifestación máis das súas intensas preocupacións vitais. Porque, ademais, unha das súas obras máis recoñecidas: O amante ofrece unha retrospectiva cara a aspectos controvertidos da súa propia vida, desde a perspectiva do cambio de nome dos personaxes.

Marguerite Duras converteuse nun símbolo do feminismo sen quizais buscar unha reivindicación expresa. Cando Marguerite escribiu con naturalidade sobre os tabús, sobre o que aínda estaba prohibido para as mulleres do seu tempo, adoptou ese estandarte a favor dunha muller liberada.

Non había mellor lugar que Francia, como país de vangarda nas expresións culturais do século XX como o surrealismo ou mesmo o experimentalismo, para que Marguerite Duras dese vía libre á súa vea creativa, nacida das súas tensións familiares, das súas contradicións naturais e das súas marcadas contradicións. vitalismo.. Finalmente, o autor coincidiu co noveau roman, unha corrente que, aínda que non marcaba unhas pautas moi claras, acolleu a calquera narrador que aportase heterodoxia e ruptura coa evolución clásica da novela.

As 3 novelas máis recomendadas de Marguerite Duras

O amante

Hai novelas que transcenden máis pola súa transcendencia social que pola súa estricta consideración literaria. Non quero dicir que esta novela non sexa unha historia interesante para os amantes de tramas intensas ou que carece de valor literario. O que vou é que finalmente o alcance transformador que alcanzan supera calquera outro aspecto.

E sendo esta unha novela marabillosa que contén intensidade e un suxestivo fío narrativo, dicir que o seu valor social é maior é acabar elevándoa, neste caso no Olimpo do feminismo, xunto con Simone de Beauvoir, Virginia Woolf o Jane Austen, ademais de moitos outros ...

Todos escoitamos que a moza protagonista desta historia é un alter ego de Marguerite Duras. O seu achegamento ao amor carnal cun home adulto e rico tocou e aínda limita coa consideración do sexo instrumentalizado no que a muller sae mal (quero dicir mentes incapaces de considerar ás mulleres en pé de igualdade cos homes).

Non obstante, o descubrimento deste amor físico é liberador, vivencial, aberto ao mundo e á figura da muller como ser libre que non precisa permanecer baixo a tutela da moral social.

O amante

A dor

Ser xenio expón a contradición máis directamente. A lucidez dos grandes creadores enfróntaos ao baleiro, ao abismo onde conviven os polos opostos. Vivir é unha contradición xa que respiramos do útero, cheo dunha vida que se desgasta con cada nova inspiración.

Nesta novela, Marguerite Duras abre a canle para ofrecernos un reflexo das súas máis profundas tribulacións sobre o amor e o desamor que conviven no mesmo espazo. A guerra é a máxima expresión dunha enorme contradición: matar por amor a ideais capaces de torcer ata o punto de ser grotesco e absolutamente inmoral.

A Segunda Guerra Mundial está a rematar. Unha muller agarda a volta do seu marido do campo de exterminio de Dachau. Deberías adoralo e considerar acompañalo no tempo de volta á vida. Pero ela xa non o quere.

Ademais, durante a nefasta guerra a muller contactou cun axente da Gestapo ao que odia e que tamén ama. Unha tese fascinante sobre a contradición que nos rodea que, a pesar de ser hiperbólica, deixa de ser dramáticamente real...

A dor

Ollos azuis, pelo negro

¿Pode un matrimonio converterse nun pacto de conveniencia vital? Dous estraños amantes xacen diante do mar todas as noites. O pasado é unha nebulosa na que ambos compartían algo que xa case non recordan.

O que queren os dous personaxes non é todo o que aman ou todo o que poden amar ... Marguerite Duras sondea a frustración do amor contido, quizais a homosexualidade. A contención e o sentimento de decepción convértense no son repetido das ondas que bergan aos amantes imposibles.

E ao final o amor por esta historia é un pago por intentar evitar a soidade. Cando realmente non hai nada que poida facer fronte á débeda existencial co momento, co presente, cos sentimentos que te levan nese fatal destino cara á morte.

ollos azuis pelo negro
5 / 5 - (10 votos)