Estritamente formal, o romanticismo como intención narrativa é unha teimosa busca da lírica de toda emoción, xa sexa en poesía ou en prosa. E Gustavo Adolfo Bécquer É o máximo expoñente nacional desa inquietante, excitante, inquietante ou melancólica intención, dependendo do momento.
Porque nunca doe lembrar que o romanticismo é o existencialismo da sensibilidade. A imaxinación e a fantasía ao servizo do romanticismo son escusas para asomarse ao "frío de vivir", como diría o escritor Carlos Castan.
Na miña infancia crieime coas lendas de Becquer, moitas delas espalladas polas ladeiras do Moncayo, alí onde o autor pasou a convalecencia do mosteiro de Veruela. Por iso, sen dúbida levou tempo traer esta gran referencia a este espazo, unha especie de poe Ibérico con influencias similares no amor e a morte, baixo a desigual influencia destas terras máis soleadas e máis capaz do claroscuro das almas.
Buscar os mellores libros de Becquer significa, en moitas ocasións, indagar sobre as diferentes recompilacións que foron reagrupando o escrito por este autor. Non obstante, todos estes libros son un brillante recoñecemento á fugaz narrativa do romántico español por excelencia.
3 mellores obras recomendadas de Gustavo Adolfo Becquer
Rimas e lendas
Nesta fascinante comuñón de poesía e prosa atópase un impresionismo literario que anticipou a tendencia pictórica posterior. Porque a realidade do que se narra énchese de cor, de pinceladas animadas que invitan a albiscar as paisaxes da alma desatada do autor. Tomando como referencia episodios da Historia ou localizacións reais peneiradas pola visión de Becquer, descóbrese unha maxia que evoca o esotérico como superación do racionalismo anterior que constrinxiu ao creador.
Rimas e lendas, lendas e rimas conforman un cosmos que invita a contemplar espazos tradicionais baixo o impactante prisma de pulsións e paixóns, por unha banda, e de vellas crenzas convertidas en novos mitos narrados por Bécquer con intencións inquietantes (ou o que é o mesmo, cunha vontade liberadora da propia alma do autor).
Un libro de lectura áxil que mantén esa evocación romántica da que se ramificaron correntes posteriores máis góticas e sinistras que, aínda que afondan en espazos escuros como connivencia coa fatalidade e a morte, na miña opinión non conseguen manter ese frío da insinuación por riba do manifesto.
Non o sei, é estraño, quizais sexa que o auténtico e orixinal manteña sempre o vínculo máis directo co lector a través das impresións ambiguas de historias que levan ao frío do detalle que percorre equidistante, coma un funámbulo, entre o amor. e morte.
Da miña cela
Alí, en Veruela, baixo a influencia dese Moncayo no que eu mesmo pasei moitos dos momentos felices da infancia e da mocidade, Becquer escribiu este tipo de manifesto sobre a súa vontade narrativa.
Unha serie de cartas nas que se ve o conflito entre a intención curativa da súa viaxe a Veruela e o Moncayo, co medo á súa propia vida, e a vitalidade desbordante que, no caso de Becquer, é un espertar da súa influencia. xénero literario máis poderoso capaz de transformar o xénero epistolar nunha historia moi por encima da súa realidade, onde as impresións subxectivas conforman unha atmosfera simbólica que acaba construíndo un mundo becqueriano inequívoco, testemuño inconfundible para moitos outros escritores posteriores.
Tres lendas indias
Un libro moi especial que ofrece unha interesante perspectiva sobre o poder creativo de Becquer. Hoxe en día, calquera de nós pode documentarse a fondo en todos os aspectos sobre calquera lugar do mundo.
Becquer, porén, nunca viaxou para coñecer de preto a realidade dos lugares e lendas que se propoñía narrar nestas tres lendas. Pero o certo é que pouco importan as referencias tomadas cando Becquer como narrador somete sempre a realidade á súa intención transformadora.
A partir dos estereotipos do seu tempo que se poderían contar sobre o outro lado do mundo, engadindo a pegada dunha síntese creativa chea de idealizacións, imaxes transpostas dun mundo a outro e recreacións case teatrais arredor de personaxes aínda considerados habitantes dunha espazo afastado, entregado a crenzas e costumes dispares que chocaron cos dos seus colonizadores, en cuxo conflito Becquer tamén deu lugar a críticas.
