Escribir sobre o amor ten dentro Aki shimazaki unha consideración única, destellos existencialistas que van dende o baleiro da falta de amor ata o paradoxal manancial inesgotable do amor recíproco. Augas que flúen paralelas e que espertan a mesma sensación de ningures en canto se escorre a última copa.
Entre carencias, rencor ou plenitude, intuímos que, efectivamente, o amor é o único motor que move o mundo. Porque o odio só destrúe. E ata a amarga dor do amor esperta esas notas melancólicas de pretendida inmortalidade da necesidade do bico sen fin. A memoria é a encargada de enchelo todo e de poñer os pés de foto aos recordos do amor épico. Sen memoria, o amor pode esmorecer ou, por que non, espertar o enxeño cara a conquistas insospeitadas.
Nunha pequena cidade xaponesa, a parella de Tetsuo e Fujiko Niré vive tranquilamente nunha residencia en cuxos xardíns cantan todo tipo de cigarras. Agora son avós, e mudáronse alí cando ela, Fujiko, comezou a mostrar síntomas de alzhéimer. E unha mañá, ao erguerse, Fujiko, sorprendida, non recoñece a Tetsuo, o seu marido.
Grazas a unha axuda improvisada, Fujiko calma: unha enfermeira da residencia dille que Tetsuo é o seu noivo, o prometido que, segundo a antiga tradición xaponesa, coñeceu grazas a un encontro, un miau. A partir dese momento, Tetsuo non só se enfrontará a situacións que o desconcertarán, senón que, sobre todo, terá que decidir se quere converterse no noivo da súa muller durante décadas. Porque as sorpresas non acaban de comezar.
Xa podes mercar a novela "Lúa chea", de Aki Shimazaki, aquí:
