De pouco serve pensar no que quedaba por contar Carlos Ruiz Zafon. Cantos personaxes gardaron silencio e cantas novas aventuras quedan atrapadas nese estraño limbo, coma se estivesen perdidas entre os andeis do cemiterio de libros.
Coa facilidade de perderse entre corredores escuros e húmidos, sentindo ese frío que chega aos ósos, con aromas a papel e tinta fermentando millóns de historias posibles. Labirintos a través dos cales se moven historias narradas coa perfección do escritor que nos fixo vivir noutra Barcelona e noutro mundo.
Calquera compilación sempre terá pouco gusto. Pero a fame hai que mitigala de todos os xeitos, con picadas lixeiras se iso é o que fai falta ...
Carlos Ruiz Zafón concibiu esta obra como un recoñecemento aos seus lectores, que o seguiran ao longo da saga que comezou A sombra do vento.
«Podo evocar os rostros dos nenos do barrio da Ribera cos que ás veces xogaba ou loitaba na rúa, pero ningún dos que quería rescatar do país da indiferenza. Ningún excepto o de Blanca ".
Un rapaz decide converterse en escritor cando descobre que os seus inventos danlle un pouco máis de interese á moza rica que lle roubou o corazón. Un arquitecto foxe de Constantinopla con plans para unha biblioteca inexpugnable. Un estraño señor tenta a Cervantes escribir un libro que nunca existiu. E Gaudí, navegando a un misterioso encontro en Nova York, deleita coa luz e o vapor, o material co que deberían estar feitas as cidades.
O eco dos grandes personaxes e motivos das novelas de O cemiterio dos libros esquecidos resoa nas historias de Carlos Ruiz Zafón - reunidas por primeira vez, e algunhas delas inéditas - nas que se acende a maxia do narrador que nos fixo soñar coma ninguén.