A mellor forma de desconectarte é acabar transformándote e o teu traballo. Algo así debeu ter en conta Jose Angel Mañas e ben o fixo para converter as súas icónicas "Historias Kronen" nunha transición a outra cousa.
A fórmula perfecta para escapar e continuar; para nadar e gardar roupa. A solución foi acabar presentando unha tetraloxía e despedindo un imaxinario claramente xuvenil. E entón Mañas xa se adicou a outras cousas.
O escapismo literario propio doutro gran contacontos da Xeración X. Unha xeración de creadores aínda a medio camiño entre o analóxico e o dixital. E, polo tanto, aínda herdeiros do mundo tanxible da creatividade da improvisación, do enxeño escavado na nada. Entre todos estes, hai tipos tan variados como Palahniuk arriba Gómez-Xurado.
No caso particular de Mañas chegaron despois novelas policiais, ficcións históricas e mesmo ensaios. Ás veces volvendo a eses inicios como quen volve visitar lugares onde era feliz, con outra perspectiva, si...
Así que nunca está de máis dar unha volta pola bibliografía Trucos para non deixar de sorprenderse...
Top 3 novelas recomendadas de José Ángel Mañas
A última farsa
As consecuencias son inevitables, como diría Bunbury nunha das súas cancións. E inevitable era reabrir a porta do Kronen. Porque despois da febre, moitos son os que gozan deses ecos lonxanos da nacente música electrónica, como banda sonora da mocidade perdida...
Pero os anos pasan. E tanto autor como personaxes enfróntanse a este reencontro con pesos sobre os seus ombreiros e nocións sobre a vida a anos luz de eses flashes imparables. Recuperar certos puntos destacados nunca é doado, nin é case posible. E calquera esforzo pode rematar do xeito máis inesperado.
Daquela tiñan vinte anos: un grupo de amigos que se reunían no bar Kronen e consumían a súa mocidade a través do sexo, o alcol e as drogas. Nalgunhas ocasións coqueteaban coa morte e incluso houbo quen saíu mal daquel coqueteo.
Pasou moito tempo. Pasaron exactamente vinte e cinco anos. Agora traballan e non gañan mal a vida; algúns casaron e teñen fillos. Case ningún deles consume drogas e a borracheira converteuse en enoloxía.
Cando Carlos recibe unha noticia que sacude por completo a súa vida, sente a necesidade de reencontrarse co seu amigo Pedro, a quen hai moitos anos que non ve. Quizais non sexa máis que un reencontro para recordar algúns momentos do pasado, ou quizais se convirta no comezo de The Last Spree.
Conquistadores do imposible
Estivemos falando hai pouco Elvira Rock como escritor imprescindible contra as lendas negras e outras fobias do español. Nesta ocasión, é o propio Mañas quen se mergulla no xénero histórico para novelar a épica daqueles tempos nos que dous mundos se xuntaban para rematar de dar a volta á Terra.
Co seu claroscuro, por suposto, pero coa sensación de que baixo premisas de entender sen alboroto a condición humana, coas súas ambicións ás veces ególatras, a chegada dos españois a América foi ante todo un afán de coñecemento e posterior mestizaxe.
A partir do mítico ano 1492, e durante as próximas seis décadas, un país que acaba de completar unha épica reconquista descubrirá, conquistará e colonizará un inmenso continente que ata entón permaneceu pechado ao resto do mundo.
Quen foron Hernán Cortés, Francisco Pizarro, Diego de Almagro, Bartolomé de las Casas ou Lope de Aguirre? Quen foron os seus compañeiros naquelas viaxes e que atoparon nesas terras? Que os fixo volver unha e outra vez ao fascinante Novo Mundo?
Co seu característico estilo realista, José Ángel Mañas novela a épica máis grande da historia de España, recreando as dramáticas circunstancias da aventura máis extraordinaria protagonizada por calquera nación.
Historias de Kronen
Todos aqueles mozos dos 90 viron a película. Máis como un reflexo do que tiña que ser que unha intención moralista. O tempo é outra cousa na mocidade, o malo se ten que pasar, pasará mañá. Porque o presente e os seus excesos non podían ter relevancia algunha entre a maxia do momento.
Unha banda de vinte e tantos ociosos mergúllase no verán máis opresivo e decadente de Madrid sen saber que a súa busca de sensacións cambiará para sempre as súas vidas.
Máis aló de ser a novela que deu nome a unha xeración (entre a inicial, polo seu absoluto dominio narrativo e a premonición de moitos dos síntomas entrópicos que, no medio da euforia do boom do desenvolvemento, foi única en diagnosticar.
Fronte á insignificancia da literatura "lixeira" a empregar, unha voz rasgada, rostro escuro do Soño Español levantouse na liña da nosa mellor tradición novelística, da picaresca ao existencialismo tremendo, pasando pola revolución do realismo sucio anglosaxón con cuxas obras mestras se poden equiparar sen dúbida.
