Se hai un autor que vincula o próspero xénero negro do seu tempo cunha narrativa máis autóctona, cargada de tradicionalismo e brillante na súa heteroxénea presentación final, é Francisco García Pavón.
Mergullarse en calquera das novelas de García Pavón é gozar de aventuras e desventuras policiais arredor dun poderoso imaxinario que satiriza entre as súas tramas por momentos inquietantes, sempre con notas de suspense e finais que apuntan a resolucións creativas á altura das grandes plumas. o Xénero policial.
En Plinio, ou mellor dito Manuel González, atopamos a figura particular que encabeza moitos dos Novelas de García Pavón. E nesta policía municipal descubrimos a un tipo normal e común, sen os estereotipos de protagonistas malditos que equilibran entre o ben e o mal. O de Plinio é desfacer os erros entre o que é criminal ou o que é criminal. Nada máis e nada menos.
Así que disfrutamos unha literatura que acompaña os últimos tempos dunha España entre construcións e contradicións. Xunto con Plinio e moitos outros personaxes, facemos unha crónica do que vivimos coa intensidade de tramas que, por suposto, tamén son moi entretidas.
3 mellores novelas de Francisco García Pavón
As irmás vermellas
Nada mellor que unha primeira invitación ao afastamento para adelgazar un caso singular como o das irmás pelirrojas que capitalizan o foco desta novela. Como non coñecelos? Plinio sabe quen son (ou foron porque a súa desaparición apunta a calquera cousa).
As fillas do notario da súa cidade, Tomelloso. E agora desapareceron, espertando sospeitas e fantasías entre os que coñecían aos dous xemelgos e pelirrojas por un sarcasmo máis xeral. A terra tragou dous anos sesenta dun gatillo tan insondable coma unha simple chamada de teléfono.
O bo vello Plinio terá que facerse cargo do caso con Lotario, un veterinario con aspiracións de Sherlock Holmes. De Tomelloso a Madrid, ofrecendo unha ollada moi suculenta sobre os usos e costumes das dúas Españas.
Os fíos do caso formaranse en carrís resistentes para o equipo de investigadores en particular. E quizais todo apunte, unha vez máis, á envexa atávica dun país cainita.
A violación das mulleres sabinas
Tomelloso é o reflexo de todas as grandes cidades emblemáticas das grandes novelas policíacas. E é en Tomelloso onde sempre se enfrontan as escuras vicisitudes ás que o heroe tradicional ibérico, Plinio.
A referencia ao episodio mitolóxico do título apunta a esa esperpéntica tradución á realidade do autor. Tomelloso é agora a nova Roma na que dúas mulleres, Sabina e Clotilde, tamén parecen ser secuestradas por algún depravado.
O caso está a esclarecerse en breve, pero mantendo o suspenso necesario de calquera nova investigación. Non obstante, baixo o caso o autor aproveita para escenificar mellor que nunca ese microcosmos emblemático do social que se estende a unha idiosincrasia xeneralizada do español.
Todo pode ter unha revisión lírica, a peor e a mellor do que é cada lugar ou cada persoa. A peneira coa que o autor atomiza esencias sociolóxicas, morais, circunstanciais e totalmente humanas ao final do día, enriquece a trama e reconvértea a unha narración máis tendente a un fascinante realismo.
O reinado de Witiza
O gusto de García Pavón pola caracterización máis esperpéntica abre sempre o camiño á lectura cun sorriso e á inquietante dúbida sobre o resultado final de tan particulares escenificacións.
Antonio El Faraón, en cuxo alcume xa adiviñamos ese tipo de astucia para cualificar a quen se considera máis que os outros de Tomelloso, pon a Plinio en alarma sobre a profanación dun nicho familiar.
O que realmente sucede e Plinio e o seu colaborador e veterinario Don Lotario descubren que alguén deixou outro corpo dentro do nicho e encargouse de pechalo con forza. Quizais pensando que ninguén se decataría ou simplemente por improvisación ... A semellanza do falecido co rei Witiza dá á investigación un punto entre o mitolóxico e o ridículo. Porque moitos poden incluso crer na reencarnación, no esotérico máis extraordinario.
A fame sempre espertou a imaxinación e o enxeño cara á picaresca ou a superstición, se fose necesario. Coa idea de satirizar esa composición que forma parte do imaxinario popular, Plinio e Don Lotario avanzarán no descubrimento de todos os extremos do caso. Entre risas e xiros curiosos, esta novela convértese nunha gran trama criminal puntuada polo humor e a crítica.
