By eintsjebeslút, humanist wêze is te wizen op dy midsmjittigens, dy lulkens dy't de gedachtemeridiaan bepaalt dêr't elke soart fersoenjende synteze út lutsen wurdt. En noch earder noch no binne tuskenpunten goed sjoen troch in mannichte dy't langst nei radikalisme, nei tsjinoerstelde posysjes dêr't se kinne genietsje fan it konflikt en de dwylsinnige konkurrinsje foar in soarte fan wiisheid of lisinsje oer de buorman. Fan wa't har tún better fersoarget oant hokker lân is better ...
Erasmus fan Rotterdam prioritearre dat fan lokalisearjen yn 'e lykweardige ôfstân wat de pylder fan kritysk tinken oanbelanget. Om't wy derop stean dat humanist wêze is om josels yn 'e midden te pleatsen om it bêste te observearjen en te analysearjen dat út de iene as de oare peal komme kin. Allinne sa koe de goede âlde Erasmus besykje de etyske en maatskiplike fûneminten tsjin syn eigen Tsjerke en ek oare maatskiplike klassen te ferpleatsen. Mar hy brocht syn taspraak en wurk net allinnich foar ûnbidige ynstellingen mar ek foar reaksjeariërs fan alle besunigings en betingsten.
Ik koe beweare wurde tsjin te wizen op syn status as religieuze kristen. Mar dan soene wy begjinne mei it radikale idee dat in humanist fuort fan alles in kluzener wurde moat. En it punt is dat in humanist ek in humanist is fanwegen syn langstme nei kennis, dy nijsgjirrigens dy't ús beweecht om nije plakken te benaderjen. As geastlik reizge Erasmus fan Rotterdam en learde nije tinzen, sûnder ophâlde te bekritisearjen wat er net geskikt achte foar in klerikale oprjochting dy't by steat wie ta de meast kweade tsjinstellingen.
Top 3 oanrikkemandearre boeken fan Erasmus fan Rotterdam
Lof fan waansin
Allinnich it bêst begrepen humanisme, dejinge dy't troch dizze grutte tinker kultivearre is, lit ús de grillen en fluchtoetsen fan 'e rede yn it gesicht fan elke minsklike takomst ûntsiferje. In permaninte klassiker.
La lof fan dommens It is it bekendste fan de wurken fan de filosoof Erasmus fan Rotterdam. Earst printe yn 1511, it is ien fan 'e meast ynfloedrike essays oer de westerske kultuer, en ek ien fan' e katalysatoren foar de XNUMXe-ieuske protestantske reformaasje ûnder lieding fan Martin Luther. Troch in burleske en iroanyske toan en in skerpe en kwetsende grouwelikens jout Erasmus stim oan de dommens sels, sadat sy it is dy't har nut ferdigenet, en bekritisearret op har beurt it gebrûk fan 'e ferstân.
De dichter en essayist Eduardo Gil Bera biedt op dizze siden in gloednije en bonkende oersetting fan dit emininte wurk fan Westersk tinken oan. Dêrtroch en de briljante ynlieding dy't der foarôfgiet, stelt er dan in werlêzing foar fan in klassiker dy't ieu nei ieu ûnútputlik blykt.
Adages fan macht en oarloch
Om se yn syn retorykklassen te brûken, sammele ERASMUS fan Rotterdam (1467/69-1536) Gryksk-Latynske spreuken en, om wat jild te fertsjinjen, publisearre er yn 1500 in bondel fan 838 koart útlein, de Adagiorum collectanea. Yn 1508 waard de samling omdoopt ta Adagiorum chiliades ("Tûzenen sprekwurden"), en nei njoggen werútjeften befette it 4.151 sprekwurden mei histoarysk-filologyske kommentaar by syn dea.
Dizze bondel, taret troch Ramón Puig de la Bellacasa, presintearret de Prolegomena -de ADAGIO-TEORY, de ynlieding fan 'e skriuwer op it wurk- en, ûnder de titel ADAGIOS DEL PODER Y DE LA GUERRA, sân fan har dêr't hy in gruttere politike betsjutting en sosjale betsjutting joech, foar de djipte en it ynsjoch dêr't er de macht fan keningen en prelaten mei beskriuwt en lammet, en ek it geweld en de oarloggen fan de XNUMXe ieu. Erasmus daagt ús noch út, net om't hy "aktueel" is, mar om't ús problemen "âld" binne, om't de perversjes fan politike en religieuze macht, oarloch, en dejingen dy't se feroarsaakje, spitigernôch noch altyd oanwêzich binne.
Erasmus fan Rotterdam, Triumph and Tragedy of a Humanist
In lêste boek fan Erasmus fan Rotterdam dat net syn skriuwerskip is. It is in wurk fan Stefan zweig dêr't libben, wurk en gefolgen fan syn fêststelling op tinken as de basis fan etyk foar ús beskaving ...
Stefan Zweig neamde de grutte humanist Erasmus fan Rotterdam as de earste "bewuste Europeaan". Foar him wie Erasmus de "fereare learaar", mei wa't er him net allinnich geastlik ferienige fielde, mar foaral yn it ôfwizen fan alle soarten fan geweld. Dizze "figuer fan ien dy't rjocht hat, net yn it taastbere ryk fan sukses, mar allinich yn morele sin" fassinearre Zweig. Sterkte fan geast en muoite by it besluten om te hanneljen foarmje Erasmus syn "triomf en trageedzje". Stefan Zweig besiket mei syn biografy dat Erasmus reagearret mei wat de sin fan syn libben wie: gerjochtichheid. Hy wit dat "de frije en selsstannige geast, dy't him troch gjin dogma bine litte lit en dy't foarkomt om kant te nimmen, gjin lân op ierde hat."
