A ساموئل بکت او را می توان بدبین، پوچ گرا، تاریک و نمادین، پرورش دهنده ابزورد نامید. و با این حال، هیچ چیز حیاتی تر از زنده ماندن برای گفتن آن نیست. هیچ چیز انسانی تر از تلاش برای آرام کردن شیاطین داخلی و ترس های عمومی معمولی از جنگ ها و پس از جنگ نیست. برای ارواح ناآرامی مانند بکت، یک گزینه این بود که ادبیات را در جستجوی افق های جدید آزمایش کنند، نقاط ناپدید کننده ای که با آن می توانستند از واقعیتی که در همه جا درز می کرد، اروپا در اواسط قرن بیستم فرار کنند.
او که نویسنده ای بی بند و بار در ژانرهای روایی بود، شعر، رمان و دراماتورژی را پرورش داد. اما همیشه با آن نیت مخرب. در بکت، شخص نوعی دلسردی از خود شرایط انسانی را که قادر به ایجاد بلایای جنگ است، احساس می کند. تغییرات ثبت و آن نیت تجربی، که در مورد بکت منجر به شناخته شدن او به عنوان یک نابغه ادبی شد، عمدتاً مبتنی بر افسون، بی اعتمادی، کسالت، جستجوی تغییر، تمسخر اشکال، بی احترامی و عصیان است. …
خواندن بکت فرض می کند که در آن رویاروی وحشیانه روح خلاق با سختی تخریب و بدبختی ناشی از آن که روحانی ، اخلاقی و حتی جسمانی را تحت تأثیر قرار داده شرکت می کند.
بله. به نظر می رسید که جهان آن قرن بیستم رو به عقب رفت (نمی دانم که آیا واقعاً بارها تکامل یافته است یا نه). به نظر می رسید انحطاط همه چیز را فرا گرفته است. اما هنر و در این مورد ادبیات قرن بیستم در آنجا به دنبال دکمه تنظیم مجدد جهان بودند.
3 اثر برتر پیشنهادی ساموئل بکت
در انتظار گودو
خواندن نمایشنامه نکته خاصی دارد. برتری دیالوگ ، همراه با حاشیه نویسی های نمایشی ، شما را از نظر فکری کاملاً برهنه در مقابل شخصیت ها قرار داده است. هیچ راوی دانای کل وجود ندارد ، نه شخص اول و نه سوم شخص ... همه چیز شما هستید و برخی از شخصیت هایی که در مقابل شما صحبت می کنند.
شما باید مسئول مکان یابی مجموعه ، تصور حرکات هر شخصیت روی میزها باشید. شکی نیست که این شی جذابیت خود را دارد.
در مورد در انتظار گودو ، زمینه اگزیستانسیالیستی روایت شما را در همان سطح مشاهده مستقیم ولگردهای ولادیمیر و استراگون قرار می دهد و شما را در انتظار بیهوده و پوچ آنها در حاشیه جاده مشارکت می دهد. گودو هرگز نمی آید و شما تعجب می کنید که آیا این به این دلیل بود که افراد بی خانمان هرگز پیام مربوط به تاریخ را دریافت نکردند.
شخصیت های دیگر مانند پوزو و لاکی از انتظار بیهوده استفاده می کنند تا اعلام کنند که هرگز رخ نخواهد داد. و در انتها می توانید بفهمید که ما همه آن آدم های بدقواره هستیم.
و این سرنوشت ما را دچار سردرگمی می کند ، اگر وجود داشته باشد و واقعاً ، با وجود همه چیز ، زندگی در انتظار چیزی است که ممکن است هرگز رخ ندهد ... کنایه ، طنز تند و مکالمات توهمی که ، با این حال ، همه ما می توانیم با طعم اسیدی آن بچشیم واقعی ترین حقیقت
مولی تحت
به عنوان آغاز "سه گانه" ، نمادین ترین مجموعه رمان های بکت ، حقیقت این است که این رمان گیج کننده و هنوز هم معمول است.
طرح آزمایشی آن با مونولوگ تغذیه می شود، با ارتباط عادی که این منبع برای برانگیختن، برای تفکر تصادفی، برای بی نظمی... بلکه برای سنتز درخشان، برای پرش از موانع ساختارهای فکری معمولی که ما را به منطق، برچسب زدن سوق می دهد، تغذیه می شود. و تعصبات
مولوی سرگردانی است که ما را در قسمت اول رمان هدایت می کند. ژاک موران نوعی پلیس است که در مسیر مولوی قرار دارد. انگیزه هایی که او را به جای پای مولوی هدایت می کند، خواننده را که ممکن است انتظار یک موضوع روشن را داشته باشد، گیج می کند. سردرگمی دقیقاً موضوع، طرح و ترکیبی است که امکان جابجایی زمان‌شناسی دشوار را فراهم می‌کند.
و نکته اساسی این است که خواندن را بدون درک پایه و اساس Molloy و Moran تمام کنید. شاید همان شخص، شاید قربانی و قاتل در داستانی که برعکس گفته می شود. آنچه مهم است، فاصله عجیبی است که در آن به پوست شخصیت هایی پرداخته اید که لازم نیست هدفشان را بفهمید.
بی نام
من قسمت دوم این سه گانه را نادیده می گیرم تا پایان فوق العاده آن را نجات دهم. بکت با این رمان شرط بندی ترین تجربی خود را بست. پایان چنین سه گانه ای مانند بکت به پایان رسید.
جملات پایانی به تک نویسی تئاتری و بیش از حد بازی اشاره می کند ، همان جمله ای که هرکسی می تواند در این جهان با پایین آمدن پرده و رسیدن اکسیژن به جایی که باید برود ، مطرح کند ، بنابراین مهمترین تردیدها ، س questionsالات را ایجاد می کند. حقیقت ... نور
بقیه رمان مونولوگ قبلی را که وجود ذهنی است ، در زیر منشور مرگبار ، خام و روشن بکت به تصویر می کشد. دوباره نظم و طرح را نادیده می گیریم ، زمان بندی را حدس می زنیم زیرا هنگام خواندن به آن نیاز داریم تا فکر کنیم ، بقیه موارد بخشی از آزمایش است.
