3 بهترین فیلم جیم کری بازیگر نقش اول

من قبلاً در مورد این فیلم صحبت کردم که بهترین کارگردانی آن را انتخاب کردم. پیتر ویر. اکنون زمان آن است که به خود شخصیت بچسبیم، به آن ترومن بربنک که توسط کری تجسم یافته است که کاملاً با مفهوم تراژیک کمیک در هر دو انتهای طیف تفسیری مطابقت دارد. افراط، قطب‌هایی که با بافت داستانی‌شان حداکثر شارژ می‌شوند تا زمانی که بتوانند احساس واقعی کنند.

زیرا زندگی گاهی شبیه سناریویی به نظر می رسد که دوربین های مخفی آن را تحت تاثیر قرار می دهد که به محض اینکه شرایط غیر واقعی می شوند، ما را مشاهده می کنند، گویی خارج از زمینه، در یک déjá vù جاسازی شده اند. ترومن جلوی آینه حمامش در برابر میلیون ها تماشاگر برای آیندگان تلویزیونی واقعیتی که زندگی او از همان لحظه تولدش است ژست می دهد. خنده سپس به یک عبوس وحشتناک باز می گردد. زیرا بیداری شخصیتی که کل صحنه بر روی آن می چرخد ​​حدس زده می شود.

کری، بین طنز و سردرگمی، با ساختن ما در دنیای غیرواقعی اش زندگی می کند، پر از تمثیل ها و استعاره ها در مورد آنچه در اینجا، در طرف دیگر داستان ها اتفاق می افتد. ترس کودکی که به مردی چسبیده است که نمی‌تواند خانه‌اش را ترک کند و شرایط سختی که دنیای او را از ریل خارج می‌کند.

چون کم کم همه به باطل می افتند. از همسرش گرفته تا مادرش. حتی آن دوست صمیمی که هرگز به او خیانت نمی کرد و با ظهور اشتباه پدر مرحومش در میانه مرحله زندگی به یک کاتارسیس هذیانی می رسید...

ترومن از یک طرف. اما از طرف ما ذوق مشاهده دیگران برای تف کردن انواع قضاوت های خلاصه. حماقت تلویزیون، محتوای سریع، بی ربط بودن اتفاقاتی که در تلویزیون به ما می گویند به عنوان تراژدی های روزگار ما...

صدای اربابش. کارگردان Reality به شخصیت‌ها می‌گوید که در هر زمان چه باید به ترومن بگویند. و تبلیغات سابلیمینال، مانند زمانی که همسر ترومن به دوربین نگاه می کند و سعی می کند چاقوهای آشپزخانه فوق تیز را به ما بفروشد. فیلمی خنده دار اما از زوایای دیگر هم جذاب.

انسان روی ماه