میان مارتینز د پیسون y مانوئل ویلاس مشارکت ادبی فراتر از تصادف نسلی وجود دارد. چیزی است که به نظر می رسد وارد می شود بسیاری از ادبیات در جهت افق زندگی به ندرت دیده می شود در روایت فعلی چه می دانم ، شاید این ربوده شدن در دهه 80 بود ، زمانی که بشقاب پرنده ها هنوز از این پاراگراف با آرایش آبی دیدن می کردند.
روزمرگی در این دو نویسنده به معنای بسیار مرتبط تری می رسد. و خواننده از احساس جن گیری شیاطین خود رنج می برد تا مفهوم وجود را به عنوان چیزی بسیار معتبرتر بازیابی کند و به سادگی به زمان و زمین چسبیده باشد.
جاده ای در امتداد مرز پرتغال ، ژوئن 1977. خوان و رزا ، به سختی نوجوان ، در یک کلینیک سقط جنین مخفیانه قرار ملاقات دارند ، اما تصادف از رسیدن آنها به مقصد جلوگیری می کند.
تقریباً بیست سال بعد ، رزا و پسرش ایوان پروژه زندگی خود را آغاز می کنند ، بازیابی یک اردوگاه در کوستا دورادا ، در انتهای دیگر شبه جزیره. از زمانی که ایوان متولد شد ، آنها در مکانهای مختلف زندگی می کردند ، همیشه موقتاً ، همیشه تنها ، از گذشته ای فرار می کردند که به زودی آنها را فرا خواهد گرفت.
پایان فصل این یک رمان در مورد نیروی پیوند خون است که گاهی مسموم می شود. در مورد اسرار خانوادگی که هر نسلی را محکوم به تکرار اشتباهات خاص می کند و اینکه چگونه آگاهی ما را به افراد دیگر تبدیل می کند.
Ignacio Martínez de Pisón در این داستان شخصیت های به یاد ماندنی و یک رابطه فوق العاده مادر و پسر را دنبال می کند که تقریباً یک ربع قرن طول می کشد و نشان می دهد که گذشته حل نشده یک دام حیاتی است حتی اگر بخواهیم آن را نادیده بگیریم یا دقیقاً به خاطر آن.
هم اکنون می توانید رمان «پایان فصل» ، نوشته ایگناسیو مارتینز د پیسون را در اینجا بخرید: