Eloy Morenoren 3 liburu onenak

Gaur hurbiltzen ari gara eloy morenonor zen idazle autonomo baten lehen arrakasta handia Espainian. Joera berri bat, geroago beste batzuek jarraituko zutena jadanik aitortua eta baita goratua ere Eva Garcia Saenz, Javier Castillo o Daniel Cid.

Zeren... Nork ez du gogoratzen liburu liluragarri hura «Gel boligrafo berdea«? Ez dakit salmenten kopururik, baina ia irakurle guztiek irakurtzen amaitu duten liburu honetakoa bezalako kasuetan kultura arlo demokratizatzaile batean sartzen gara. Kritika eta argitaletxeek erosteko ahalmena behingoz galtzen duten joko taula berria. Ahoz ahokoak erredakzio-sustapen izugarriak gainditu ditzakeenaren benetako adibidea.

Ondoren, egile guztiak industriaren gurpilean sartzen diren unea iritsiko da. Naturala da. Baina adibidea hor dago, eta ez du inoiz minik egiten zorte kolpe batekin amesten duten beste idazle hasiberri asko beren lana jendeari ezagutzera emateko.

Kontua da beste zerbait ematea, egin zen bezala eloy moreno. Liburua hemen edo han argitaratzea ez da beti garrantzitsuena. Oinarrizko gauza zer kontatzen duzun edo nola kontatzen duzun da. Behekoak edo formak ereduak hautsi edo une egokian agertu behar dute. Gel boligrafo berdearekin, Eloyk istorio metaforiko bat idatzi zuen, gure egunen alegoria, bere garaian harrapatutako gaur egungo gizona eta bere errutinak kontatzen dituen kontakizun bikaina.

Eta benetan, Eloy Morenok marka berezi horren inguruko begiradak eskaintzen jarraitzen digu horrek gure errealitatea deskonposatzen du gauzak beste modu batera ikus ditzan, iraganeko alderdiak agerian utziz puntetan oinak gure bizimoduaren esentziari buruz. Eleberri entretenigarri eta dinamikoak, beren forman eta atzeko planoan zapore mamitsua dutenak.

Eloy Morenoren gomendatutako 3 liburu nagusiak

Gel boligrafo berdea

Espasa argitaletxeak nobela honen aldeko apustua egin zuenean bazekien dena zuela irabazteko. Bere egileak ezohiko eragin-maila lortu izan balu autopromozioaren bidez, zer ez luke egin? Eta horrela izan zen... Guztiok liburu hau irakurtzen amaitu genuen, gure koinatua harrituta zegoelako edo gure emazteak ohean gaueko otoitz guztiak baztertu zituelako. Beraz, irakurtzen hasi ginen.

Eta gertatu zen lehen zatiak haurtzaroko paradisura eraman gintuela, agian inoiz berriro konkistatutako askatasunaren zapore gozo hori mantentzeko trikimailu bat. orduan kontatu genuen kontatutako haurtzaroko bizilaguna bat-batean lekuz kanpo dagoela eta bere gogoko luma galtzeak bezain xehetasun batek bere buruaz ihes egitera eramaten duela baliogabetu duen errealitate batean.

Errealitateak pertsonaia bat kontratatzen du eta gugandik hurbiltzea ere mehatxatzen duen munduaren sentsazio itogarri baten bidez gidatzen gaitu. Bere protagonista kaskarraren adibidea zabaltzeko liburua, metafora ezkor bikaina, esnatu eta ginen ume horrekin berriro konektatzeko.

Invisible

Haurtzaroko ametsak-zeure burua ikusezin bihurtzeko nahiak badu bere oinarria, eta helduaroan duen isla oso angelu ezberdinetatik kontuan hartu beharreko alderdia da. Esan bezala, dena txikitatik hasten da, ziurrenik gaiztoak eta beste batzuk harritzeko ikusezin bihurtzeko gai den superheroi batzuen boteretik.

Gaia beste bide batzuk hartzen ari da hazten doan heinean. Bada ikusezin izan nahi zutenak ere maitearen logelan sartzeko (ze inmoraltasuna!) 🙂 Baina ikusezintasunaren gaian atzealde emozionala ere badago. Gizartean bizitzeak erabilera diskrezionala egiteko ikusezintasunaren ahalmena aldarrikatzen gaitu. Oso garai ezberdinetan tropelean galtzea gustatuko litzaiguke eta beste batzuetan erdipurditik nabarmendu nahiko genuke.

Badira egunak liderra, bere ikusgarritasun distiratsua, bere figura indartsuarekin begi guztiak erakartzeko duen gaitasuna miresten dugula. Beste batzuek, berriz, gure egoeraren lekukoa utzi nahiko lukete guztiz oharkabean pasatzeko. Eta boterea, azkenean, garenaren bidezko ikusgarritasunean egon daiteke. Gure esentzia irudikatzen dugunean begiratzen gaituztenean eta miresten gaituztenean. Batzuetan behatu behar dugu eta zergatik ez ikasi.

Beste batzuetan besteen arreta aldarrikatu behar dugu gure egiaz, gure asmoez jabe daitezen. Oreka horretan datza trikimailua, maskaren jokoa aprobetxatzean. Eta ziur egon mozorrorik onena norberarena dela. Eloy Morenok Invisible liburu honetan prozesu interesgarri bat aurkezten digu ikusezintasunaren boterearen ezagutza horretara. Umetan dena ilusio bat zen... eta hala ere, benetako boterea zegoen.

Horregatik, haurtzaroari errepasoa egiten dio Eloy Morenok, haurtzarotik haratago doan alegoria eraikitzeko. Argi dagoena da oraindik haurrak garela, ezinbestekoa dena ahazten dugula, gure ahalmenen erabilera. Ume batek oraindik denbora du bere errealitateari buelta emateko. Ikusezintasunaren indarra ezagututa, nahi denaren kontrako noranzkoan funtzionatzen duten ezusteko disfuntzio eta desorekekin, haurrak izanik bakarrik jarraitu dezakegu saiatzen.

Zer aurkitu nuen sofaren azpian

Egilearen bigarren eleberriaren izenburua, aurreko protagonistaren luma bilaketarekin lotzen omen zen, baina, azkenean, literatur espazio desberdinak apurtu zituena. Estreinako luze baten arrakasta handiaren ostean, idazlearen susto eszenikoak beldurgarria izan behar du. Eta, hala ere, eleberri honek berehala erakusten du bere luma atzean zegoen tipoa ez zela zorte kolpe bat edo ezusteko musen erasoa izan.

Eloy Moreno gauza jenio sortzailea da, ideia bikainak eta ikuspegi freskoak dira existentzialaren eta egunerokotasunaren artean, haurtzaroari, beldurrei eta hainbeste barne alderdiri keinu egiten dienez, irakurketak deskribapen justuen enpatia eta tempoaren barneratzea suposatzen du. narratiba inoiz baino biziago dago arakatze filosofikoan edo moralean.

Hainbat pertsonaiaren artean ideiak banatzeak argumentuaren arintasunaren ideia horretan laguntzen du. Oraingo honetan, eleberriak etsipen eta frustrazio kutsu sozialak hartzen ditu, gelditu dela dirudien gizarte ezegonkortasun egoeraren aurrean.

Eloy Morenoren beste liburu gomendatu batzuk...

dibertigarria zenean

Hilezkortasunak ez luke zentzurik izango magia beti baitago lehen aldiz. Gainontzekoa munduan zehar ibiltzen da linboan bezala, purgatorioan bezala. Kontua da beti daudela garai berrietarako aukerak inoiz ikasteari uzteko prest badago. Baina denbora pasa ahala, lehen aldirik jatorrenak inoiz gehiago izango ez denaren oroitzapen gisa atxikitzen zaizkigu, benetakoenak bilakatuz.

Ibiltzen garenengan, kontraesanak gaindituz egiten dugunari zentzua aurkitzen jarraitu ahal izateko. Hori, noski, beti.

Kontua, Eloy Moreno bezalako esentzien idazle batentzat, munduaren bilakaera korapilatsua lotzen duen substantzia aurkitzea da. Bere idazkera inguratzailea da, bere pertsonaien islatik bere motiboen bilaketan entretenitzeko. Bere eginkizuna kontzientziarantz txinparta hori aurkitzea da, arrazoiaren eta emozioen arteko oreka gisa. Mundu osoko irakurleek plazebo moduko bat aurkitzen dute haren istorioetan. Besteengan aurkitzeak, kasu honetan protagonistak, beren miserien ahuntzak, ezinbesteko zerumuga garbitzen amaitzen baitu.

«Irakurle maitea, irakurle maitea, hastear zaren eleberria istorio deserosoa da, agian orain arte idatzi dudan deserosoena. Bizitzako adin edo une jakin baten ondoren bakarrik ulertzen den istorio bat. Horregatik erabaki dugu adieraztea.

Irakurtzean, zure ondoan beti egon diren baina ikusi nahi ez dituzun mamu horiek aurki ditzakezu. Baina baliteke, era berean, alderantzizkoa gertatzea: istorio hau daukana baloratzen dakienaren zorionarekin uztea.