Kasua Elizabeth strout ezinbesteko bilakaerarekin aurkitutako merkataritzaren paradigma horretara hurbiltzen omen da. Gutako asko hasi ginen istorio txikiak, haurtzaroko edo gaztaroko momentu bakoitzari egokitutako istorio horiek...
Nolabait idazten hasten denaren plazera ez da inoiz baztertzen. Bokazio-nozioak bereganatzen duen egunera arte, exorzizatzeko edo dedikazio handiagoz ibiltzeko istorioak kontatzeko nahitaezko asmo hori, ezinbesteko asmoen adierazpena adierazteko edo urteetan sortutako ideologia agerian uzteko.
Eta horrela, berrogeitik aurrera, ezinbesteko dedikazio horretan maila nagusira jauzi egin zuen Elizabeth idazlearen bertsio oparoak. Egia da hori guztia nire espekulazioa dela, baina nolabait aro helduetan agertzen den idazle bakoitzak esperientziaren paraleloan egindako sormenaren bilakaera propioa eta beti istorioak kontatzea den testigantza hori uzteko azken asmo hori adierazten du.
Estilo errealista eta soil baten barruan, Elizabeth Strout-ek eleberri psikologikoak eskaintzen ditu maiz, guztiok garen pertsonaien baldintzetan eraikitako munduaren espazio subjektibo horri heltzeko aukera ematen digulako, gure eguneroko bizitzarekin elkarreraginean.
Zeregin nekeza Elizabeth Strout-ek elkarrizketa eta pentsamenduak orekatzen ditu hizkuntza zehatzean, pedanteria psikologikoan, dogmetan edo asmo markatuetan erori gabe horrelako ezarpen subjektiboak sortzeko behar den konplexutasunarekin.
Elizabethek arimak aurkezten dizkigu, pertsonaien arimak. Eta gu gara erabakitzen dugunak noiz hunkitzen gaituzten, noiz oso oker dauden, noiz galtzen duten aukera, noiz erruduntasuna astindu edo ikuspegia aldatu behar duten. Pertsonaia erabat enpatikoen prismatik eraikitako mundu baten existentziari buruzko abenturak.
Elizabeth Strout-en gomendatutako 3 liburu nagusiak
Ai William
Errealismoak batzuetan sakontzen amaitzen du pertsonaia bakoitzaren izaera subjektiboaren nozio horrekin konbinatutako existentzialismorik gordinenaren bilduma batera. Guztia beldurrak eta erruak bizirik irauteko fantasiaz zipriztindu duen argumentuaren bigarren nozio bat. Oreka zehatz hori lortzea soilik Strout bezalako egileen esku dago, eguneroko bizitzan arima geratzen dena trazatzeko gai. Horrela sortzen dira honelako istorioak, non William-en barne foroa eraikitzen den hormen gainetik salto egiten dugun, eta baita egile honen pertsonaia izarra den Lucy Bartonena ere. Bi kasuetan errebelaziorik intimoena identitatearen alderik basatiena iristen da, gure jokabideak justifikatzen dituzten sekretuetatik honetaz eman daitekeen edozein azalpen baino gehiago.
Ezustean, Lucy Barton bere senar ohia den Williamen konfidantza eta aldekoa bihurtuko da, bi alaba heldu izan dituen gizona, baina gaur egun gaueko izuen harrapakin ia arrotza dena eta amaren sekretua ezagutzera emateko erabakia duena.
Bere ezkontza berria zapuztu ahala, Williamek Lucyk harekin batera sekula berdina izango ez den bidaia batean nahi du. Zenbat sentimendu sartzen dira ezkontza batean jeloskortasuna, errukia, beldurra, samurtasuna, desilusioa, arrotza, halakorik posible bada ere amaitutakoan? Eta istorio honen erdigunean, Lucy Bartonen ahots menderaezina, gure existentziari buruzko hausnarketa sakon eta iraunkorra: «Horrela da bizitza. Berandu arte ez dakigun guztia».
Oliba Kitteridge
Zer da gizateria? Agian nobela honek galderari erantzuten dio. Literaturak eta egileek barrutik garena kontatzea erabakitzen dutelako, funtsezko, existentzial, filosofiko eta emoziozko galdera artifiziorik gabe jorratzen dute.
Olive Kitteridgeren ikuskeratik berraztertutako errealismo magikoa, biziraupenerako berekoikeria natural horren biziraupenerako baldintza eta aurreiritzien mundu berri bat eraikitzen duen oskol babesgarri horretan bizitzeko adina bizitasun duen emakumea. Baina istorioaren zatirik onena egileak Olive-ren inguruneaz bere kontzepzio propioaren dekonstrukziotik dator. Askotan gure existentzia birpentsatzeko eta kontzientziaren horma zaharrak bota behar ditugulako.
Errutina da babes bedeinkazio bitxi hori, batez ere urteak pasa ahala. Badirudi heriotzaren horizontea urruntzen ari garela, Olive bertan geratzen bada, oraindik ere, denboraren joan-etorriak kezkatuta.
Ekintza beharrezkoa da ukazio mota horretan bizitzeko modu horrek berezko dituen inertziak partekatzen ditugunekin berriro ezagutzeko. Olivek berreraikitzeko bidea adibide zoriontsua da errealitateak beldurrei aurre egitera behartzen gaituenean, geure burua guztiz aske uzteko.
Nire izena Lucy Barton da
New York arraro horren barruan, egileek hainbestetan profilatuta Paul Auster, intimitate irekiz beteriko nobela honetan agertzen diren bezalako pertsonaiak aurki genitzake, hurbiltzen zaizkigun galdera existentzial lotsagabeak aprobetxatzen dakien irakurle onaren interpretazioen aurrean.
Ospitaleko gela berean bi emakume bizi dira, Lucy eta bere ama. Baina 5 egunez bi emakumeekin elkartu ginen toki horretatik, iraganeko oroitzapenen leku haiek bisitatu genituen euren egungo bi egoeraren bahearen bidez.
Lucyren bizitzako gogortasunak aurrez aurre jartzen gaitu, hala ere, maitasunarekin, bere beharrekin eta gure urrats bakoitzaren azpian egindako bilaketarekin. Tristea da pentsatzea ama eta alaba bezain maiteak diren pertsonen arteko urteen arteko elkarretaratzeak egoera latzak direla eta.
Baina aukeraren magiak balio du unerik gogorrenetan partekatutako bizitza bati buruzko bi norabideko testigantza honetarako, orduan eta baita orain ere. Momentuaren gordintasuna beste momentu batzuetara joan-etorri horiek arintzen dute, biziraupen baikorraren gutxieneko freagarri bat iragar dezaketen zorion-tanta horien bila zulatuz.
Bi emakume hauen iraganeko iluntasuna bizitzaren ideia horretan proiekta daiteke arnasa etsi-labur gisa, ondorioen argitan ondo aurre egin ez zitzaiona erredenttatzeko aukerarik gabe. Lucy gaixo dago, bai, baina beharbada estadio hau aukera paregabea da, dena itxi behar bada ematen zaigun ustezko ordu hori baino lehen.
Elizabeth Strout-en gomendatutako beste liburu batzuk...
Lucy eta itsasoa
Lucy Barton bezalako pertsonaiek ere saga bat merezi dute. Dena ez baita detektibeen edo egungo heroien bidalketa izango. Bizirik irautea ekintza heroikoa da jada. Eta Lucy gure bizirik irautea da anti-heroi edo gaiztoen artean txarrenari aurre egin nahi diona: norbera...
Beldurrak bere herria hartzen duen bitartean, Lucy Barton-ek Manhattan utzi eta Maine-ko herri batean gelditzen da bere senar ohiarekin, William. Hurrengo hilabeteetan, biak, hainbeste urteren ostean bidelagun, beren iragan konplexuarekin bakarrik egongo dira itsaso sutsu baten ondoan dagoen etxetxo batean, eta esperientzia horretatik eraldatuta aterako dira.
"Gizatasun intimo, hauskor eta etsi" batez (The Washington Post) bustitako ahotsarekin, Elizabeth Strout-ek giza bihotzaren nondik norakoak arakatzen ditu isolamendu garaiko harreman pertsonalen erretratu iraultzaile eta argi batean. Istorio honen erdian, bananduta gaudenean ere batzen gaituzten lotura sakonak daude: alaba baten sufrimenduaren mina, maite baten heriotzaren osteko hutsunea, adiskidetasunaren promesa eta maitasun zahar baten erosotasuna. oraindik irauten du
The Burgess Brothers
Ohartarazi digute iragana ezin dela inoiz estali, ez estali, ezta noski ahaztu ere ... Iragana lurperatu ezin den hildakoa da, erraustu ezin den mamu zaharra.
Iraganak izan behar lukeen momentu kritiko horiek dena ez litzatekeena bihurtu da; errealitatea ankerrenaren itzal bitxiek haurtzaroa mila zatitan zatitzen bazuten; ez kezkatu, oroitzapen horiek azkenean beren burua zulatu eta bizkarra ukituko dute, buelta egingo duzula jakinda, bai edo bai.
Maine-ko herri txiki bat ... (zer oroitzapen onak ekartzen dizkidan Maine-k, mamuen lurraldea Stephen King), hautsitako haurtzaro baten gogortasunaren aurka zigilatutako haurrak. Denboraren joana eta aurrerako ihesa, Sodomako iheslariak bezala, iraganeko zaporeak berreskuratu behar baino lehen gatz estatua bihurtu nahi baino ez.
Jim eta Bob saiatuko dira euren bizitza egiten, zirenetik urrun, iragana lurperatu ezin badute ere, distantzia fisikoan urrundu ahal izango direla ziur. New York norbere buruaz ahazteko hiri aproposa baita. Baina Jimek eta Bobek atzera egin beharko dute. Iraganeko tranpak dira, beren kausagatik beti berreskuratzen zaituztenak...
Sinopsia: Aita hil zen istripu bitxi hark jazarrita, Jimek eta Bobek Maine-ko jaioterritik ihes egin zuten, Susan ahizpa bertan utzita, eta New Yorken kokatuko dira adinak ahal bezain laster.
Baina haien oreka emozional ahula desegonkortu egiten da Susanek laguntza bila etsita deitzen duenean. Horrela, anaiak Burgess haurtzaroko eszenetara itzultzen dira eta familia harremanak moldatu eta itzaltzen zituzten tentsioak, urtez isilduak, modu ezusteko eta mingarrian azaleratzen dira.
