Bernardo Atxagaren 3 liburu onenak

Bere liburua aurkeztu ondoren Etxeak eta hilobiak, Bernardo atxaga Eleberria uzten zuela iragarri zuen. Egingo banu bezala ...

Ziur nago laster liburu gehiago iritsiko direla. Eta agian norbaitek izena aldatuko du fikziozko agertokietan berriro ere bere burua aurkitzearen harridurarako. Bata sortzeko gai dena, bakarra izan daiteke. Baina, zalantzarik gabe, honen gertutasun amorratu horrekin berriro ere erasoko gaituen eleberri itxurako kontakizuna izaten jarraituko du. Hemingway Euskara.

Ziurtatzera ausartzen naiz, kontaketa honi eskainitako apaltasunean mundu berrien aita eta sortzaile izatearen poztasunean, txikia, handia, garrantzirik gabekoa edo transzendentea izan arren, ez dut uste azkenean kondenatu daitekeenik. borondatearen irmotasuna.

Hala, kasualitatez kokatutako lursail batzuekin gozatzen jarrai dezakegu ingurune historiko desberdinetan. Eta kasualitatez diot zeren Bernardo Atxagak bere pertsonaiei ematen dien indar indartsua denborak ez du garrantzirik, haien istorioak arima guztien gainetik egindako protagonisten betiko ipuin bihurtuz, existentziaren iragankortasunaren letra malenkoniatsuz betetako elkarrizketen, hausnarketen eta deskribapenen hariaren bikaintasunarekin.

Bernardo Atxagaren gomendatutako 3 nobela onenak

Etxeak eta hilobiak

Agian, trama intentsitatea dela eta, amaiera hitzarekin gertatzen den higadura eta hutsune horregatik. Horrela, Bernardo Atxaga idazleak ziurtatu du hori izango dela bere azken eleberria, arnasa berreskuratu arte, trama honetako 424 orrialde zirraragarriak amaitzen dituzten gainerako irakurleei gertatzen zaien moduan.

Ugartera bidaiatuko dugu bere unibertso txikiaren inguruan bi ingurunetan diktadura frankistaren alde banatan. Nolabait lehenago edo ondoren berdin gertatzen da, garai nahasiak dira, diktadorearen figura edo bere itzala gauza bera dela dirudielako.

Botereak agindutako mundu grisetan, barruko istorio txikiek diamantearen distira lortzen dute ikatzaren artean. Eliseo, Donato, Celso eta Caloco inuzente txikiak bilakatzen dira zeinekin zeharkatzen dugun mundu gris hori ere, Ugarteren gizonek soldataren truke arima ematen duten mina buruekin zipriztindua.

Haiekin hirurogeita hamarreko hamarkadako laurogeiko hamarkadako trantsizio hori eta orainaldira artekoa egiten dugu. Tragediarekin, adiskidetasunarekin, matxinadarekin, itxaropenarekin eta heriotzaz zipriztindutako bizitzaren trazabilitatea da edozein fantasia gaindiezina den abentura horietako bat. Bizi, amestu, gogoratu eta idazteko dohaina izatea baino fantasia handiagoa ez dagoelako.

Etxeak eta hilobiak, Bernardo Atxagaren eskutik

Obabakoak

Bernardo Atxagaren nazioarteko arrakasta handia. Egilearen opariak musarekin ere bat egiten duten eleberri horietako bat lan borobila amaitzeko. Zeren Atxagaren gauza beti konposizio polifoniko aberatsa eskaintzea bada, kasu honetan kontalari gisa bertutea eta funtsezko interesa nobela baten orrialdeetan jasotako mundu berriaren maila horretara iritsi ziren.

Bezala Macondo, edo baita Castle Rock, idazlea erabat ikusgarria den, ia ukigarria den bizitza sortzeko gai denean, literatura ukigarri bihurtua bezala transmititzen duten usain eta sentsazioz kargatua, esan daiteke Bernardo Atxaga mundu hondagarri berriak sortzen dituzten idazleen Olinpo horretara iristen dela.

Obaba oso leku berezia da, non bizi garen betiko edo igarotzen diren biztanleen artean, euren kezkekin elkarbizitzen eta euren erabakien parte izanik, euren erru, atsekabe, min edo pasio esanezinetatik.

Eta pertsonaien xehetasunak ezagutzeko modu hori komunitatearen existentziaren ehuna taxutzen ari da, etxe bakoitzaren barruko eta kanpoko bizitzaren ohar desberdinak, errealitate osoa bihurtzen duten egiak eta gezurrak. Magia arimaz arimaz lerratzen den literatura moduan, funtsean bizitza bereko materia gisa.

Obabakoak, Bernardo Atxagaren eskutik

Soinujolearen semea

Bernardo Atxagaren eleberriak irakurtzeko une askotan malenkoniaren inpresio hori irristatzen da, a bezalakoa Milan Kundera bere gogoeta literario bikainak indar handiagoz kontatzen hasteko erabakia hartuta.

Zalantzarik gabe, garaia, gai gisa, egunak argumentu gisa igarotzeak beti pizten duela irrika ezinbesteko iparrorratz gisa. Kontua da Atxagak nola jorratzen duen pertsona bakoitzak trama liluragarriaren dinamismo horretatik eraikitzen duen mundu subjektiboaren funtsak, edozein kontingentziaren arabera abentura bihurtutako bizitzaren, gehiago edo gutxiago mesedegarri edo txarrerako den.

Egileari ziur aski beste hainbat alditan haur edo gazte literatura bezalako liburuetara hurbiltzen laguntzen dion oreka horretan dago irakurlearen gustua pertsona bakoitzak bizi izan duenarekin edo bizi beharko duela sumatzen duenarekin erabateko armonia izateko.

Bizitza bakoitzaren tartean milaka gauza gerta daitezkeelako, irakurle gisa pairatzen ditugun gerrak eta erbesteak barne. Hori kontatuko dugun abenturaren parte da, baina ezinbestekoa, onerako edo txarrerako, zera da, kasurik onenean, amaieraren magalera nola iritsi garen kontatu beharko digula, gure seme-alabei, gure bilobak edo geuk...

Soinujolearen semea
5/5 - (19 boto)

Erantzun

Gune honek Akismet-ek spam erabiltzen du. Ikasi zure iruzkina datuak prozesatzen.