Η εμφάνιση του ρεύματος της απογοήτευσης και της τυπικής αποτροπής ως λογοτεχνικό ρεύμα είχε επίσης τον ευρωπαϊκό του προβληματισμό πέρα από τον αμερικανικό απόηχο του Bukowski και εταιρεία (μάλιστα, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή η αναφορά μετανάστευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη Γερμανία, η τάση μπορεί να γίνει κατανοητή πέρα δώθε).
Το θέμα είναι αυτό Άλαν Σιλίτοε, ουσιαστικά σύγχρονος του Μπουκόφσκι, έπαιξε επίσης μια αφήγηση εμποτισμένη με βρώμικο και παρακμιακό ρεαλισμό. Αν πρέπει να γίνουν κάποιες διακρίσεις μεταξύ των δύο εκφραστών, θα τολμούσα να επισημάνω ότι στο Sillitoe αυτή η «βρώμικη» τάση αμβλύνθηκε σε ένα είδος ελπιδοφόρου απόηχου, μόνο χωρίς πολύ ξεκάθαρο ορίζοντα. Λιγότερο αλκοόλ, λιγότερο σεξ και λιγότερα ναρκωτικά αλλά το ίδιο αίσθημα κενού και εξέγερσης.
Στην Αγγλία, από την καταγωγή του Alan και όπου πραγματοποίησε τη λογοτεχνική του καριέρα, συμπεριλήφθηκε στο ρεύμα των «θυμωμένων νέων», μια ετικέτα που, όπως συμβαίνει συχνά σε πολλές περιπτώσεις, παρέμεινε περισσότερο για τους απογόνους ως ανεπιθύμητο παρατσούκλι παρά σαν άλλο πράγμα.
Το θέμα είναι ότι στο τέλος ο Άλαν εμφανίστηκε ως ένας από εκείνους τους εναλλακτικούς χρονικογράφους που σκιαγράφησαν τα δεινά του 20ου αιώνα από προσωπική οπτική γωνία, επεκτείνοντας χάρη στη διάσημη ετικέτα σε κάτι γενεαλογικό.
Κορυφαία 3 καλύτερα μυθιστορήματα του Alan Sillitoe
Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων
Η αποξένωση είναι πιθανώς μια μοίρα σκαλισμένη για όλους εκείνους που γεννιούνται σε λάθος γειτονιά την πιο ακατάλληλη στιγμή.
Για αυτό μας μιλάει ο Άλαν Σιλιτόε. Κι όμως αυτή η αφηγηματική πρόταση αποπνέει αυτό το συναίσθημα της επιθυμίας, της προσπάθειας να πετύχει κάτι διαφορετικό από αυτό που επιφύλασσε η μοίρα τόσους πολλούς νέους από τη νεανική εποχή του Άλαν, πίσω στις δεκαετίες του 50 και του 60. Εδώ συναντάμε τον Κόλιν Σμιθ, έναν νεαρό προικισμένο για τρέξιμο και αυτό κατά κάποιο τρόπο θα μπορούσε να εμπνεύσει κάθε σημερινό δρομέα που αναζητά μια μορφή απόδρασης στο απλό άθλημα του να φορέσει παπούτσια και να βγει έξω.
Μόνο η περίπτωση του Κόλιν είναι ριζοσπαστική. Οι αναμνήσεις τους είναι ένα σύνολο απογοητεύσεων και αντικρουόμενων συναισθημάτων νεανικής ενέργειας και τειχών που δημιουργούνται από το απλό γεγονός ότι ανήκουν σε λιγότερο ευνοημένες ομάδες.
Μαζί με τον Κόλιν ανακαλύψαμε πολλούς άλλους νέους που συμπληρώνουν αυτό το σενάριο ήττας την ίδια στιγμή που ενηλικιώθηκαν σε προάστια όπου η ζωή ήταν το κάτι άλλο...
Σάββατο βράδυ και Κυριακή πρωί
Για τους λάτρεις των ετικετών, αυτό το μυθιστόρημα είναι εκείνο που αντιπροσωπεύει το χτύπημα με το οποίο η γενιά του Sillitoe παρουσιάστηκε στις πόρτες της πραγματικότητας με θυμό, απογοητεύσεις, ενοχές και απώλεια, όλο αυτό το άθροισμα στάσεων που γεμίζουν ως μόνο απάντηση στο κενό.
Και όμως σε αυτό το μυθιστόρημα υπάρχει ένα κίνητρο και μια δικαιολογία, καθώς και μια προσπάθεια εξιλέωσης των αμαρτιών και ανασύνθεσης. Ο Άρθουρ Σίτον ζει για την ξεφτίλα του Σαββάτου το βράδυ, όπου καμία ηθική ή κανόνας δεν μπορεί να βάλει σύνορα.
Χωρίς να ψάχνει για εύκολη ηθική, η ανάγνωση αποκαλύπτει μια μετασχηματιστική πρόθεση, ένα hangover που ξυπνά τις σκληρές συνέπειες του να βρει κανείς μόνο στην εξέγερση μια ψεύτικη ευτυχία του εφήμερου.
Η αγγλική λογοτεχνία της εργατικής τάξης, με αυτό το άγγιγμα των γκρίζων τοίχων και των ουρανών, όλοι κληρονόμοι της βιομηχανικής επανάστασης και της αποξένωσης εξαπλώθηκαν από γενιά σε γενιά.
Ζωή χωρίς πανοπλία
Οι αναμνήσεις και οι βιογραφίες τους πρέπει πάντα να θεωρούνται το μυθιστόρημα του καθενός. Περισσότερο αν είναι δυνατόν, αν αυτός που το συνδρομεί είναι συγγραφέας. Και αυτό έκανε ο Sillitoe σε αυτό το βιβλίο. Οι δυσκολίες του αγοριού από το Νότιγχαμ, ο χρόνος του στο στρατό ως ο μόνος τρόπος για να γίνει άντρας κάτω από τον εκβιασμό της χώρας της εποχής.
Η επιβίωση του ενήλικα και η αφοσίωσή του στην αφήγηση της πραγματικότητας τόσων και τόσων πολλών σαν αυτόν, αγόρια της γειτονιάς που συνέχισαν να είναι αυτά, αγόρια χωρίς παιδική ηλικία αναγκάστηκαν να κακοποιηθούν ενήλικες για μια ζωή.
Όπως λέω μια αυτοβιογραφία στο στοιχειώδες των γεγονότων, αλλά και μια βλαβερή λογοτεχνική σύνθεση για αυτούς τους ηττημένους πριν ακόμη παίξουν.
