Ας ξεχάσουμε τον τελευταίο Ρόμπερτ ντε Νίρο που άφησε τον άλλον σπουδαίο ηθοποιό που κάποια στιγμή ήταν. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά είναι αλήθεια, ένας από τους πιο χαρισματικούς τύπους σελιλόιντ έχει περάσει από καιρό με περισσότερο πόνο παρά δόξα για ταινίες χωρίς αυτό το άγγιγμα του κλασικού κινηματογράφου με το οποίο μερικές ταινίες έχουν ήδη γεννηθεί.
Θα είναι θέμα κακών επιλογών ή μη γνωρίζοντας πώς να αποσυρθώ εγκαίρως. Ή μπορεί ακόμη και να φταίνε κάποια υποτιθέμενα χρέη που τον έκαναν να δεχτεί κάθε είδους χαρτιά. Το θέμα είναι ότι ενώ η «νέμεση» του να το αποκαλεί με επικό τρόπο, Αλ Πατσίνο, έχει καεί στη λαϊκή φαντασία ως τοτέμ ερμηνείας, ο φίλος του Νίρο χάνει σιγά σιγά αυτή την αύρα του μύθου.
Φυσικά, μπορεί να μην συμφωνείτε με αυτές τις σκέψεις μου. Επειδή υπάρχουν χρώματα για γούστο και ακόμη και στις τελευταίες του κωμωδίες, ο De Niro ξέρει να κινείται με ευκολία. Όποιος είχε διατηρήσει. Αλλά γι' αυτό είναι οι απόψεις, ως σπουδαίοι Κλιντ Ίστγουντ, είναι σαν γαϊδούρια, όλοι έχουν ένα…
Οι 3 καλύτερες προτεινόμενες ταινίες του Robert De Niro
ταξιτζής
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Ήταν μια εποχή που ο Ρόμπερτ ντε Νίρο χαρακτήριζε αυτή τη δυαδικότητα με την οποία ο Σκορσέζε απολαμβάνει τόσο πολύ για να μας ξυπνήσει μια σχεδόν υπαρξιακή ένταση. Ένα φιλικό πρόσωπο που έγινε σκοτεινό χωρίς να χρειάζεται άλλα εφέ εκτός από τη στροφή στο βλέμμα του καλού ντε Νίρο.
Υπάρχει κάποια τρελή ένταση στην ενσυναίσθηση με τον ψυχοπαθή στο καθήκον. Γιατί ίσως η ιδέα του Σκορσέζε σε αυτή την ταινία είναι ότι, να μοιάζει με τον τρελό. Αλλά υπάρχει επίσης μια ιδέα που δείχνει πιθανές συμφιλιώσεις με τον κόσμο όποτε μπορεί να τεθεί ένας στόχος για να σωθεί από το κάψιμο.
Η Ίρις, μια εκπορνευμένη κοπέλα, είναι η μόνη άγκυρα του Τράβις Μπικκλ (Ντε Νίρο) για να μην παραδοθεί εντελώς στην αντιμετώπιση ενός κόσμου που του χρωστάει τα πάντα. Ως βετεράνος πολέμου, ο Τράβις επιδιώκει να ξεπεράσει τα τραύματά του, που δεν μπορούσαν παρά να τον οδηγήσουν στην αυτοκαταστροφή, ζώντας στις σκιές της Νέας Υόρκης από το ταξί του. Μόνο αυτή εμφανίζεται ως στόχος της κλεμμένης αγνότητας και αθωότητας. Ο Τράβις ξέρει ότι έχασε, αλλά η νεότητα της Ίρις τον πείθει ότι μπορεί να έχει μια ευκαιρία.
Το αντιηρωικό μέρος του Τράβις θεωρείται εύκολα ως μια λαϊκή αντιπαράθεση με την πολιτική. Το μέρος του ήρωα εμφανίζεται παρά τα εγκλήματά του για την υπεράσπιση της Ίρις. Το άθροισμα είναι αυτός ο χαρακτήρας στο τεντωμένο σκοινί της ηθικής, ικανός να προσηλωθεί στον χρόνο ως έμβλημα μεταξύ του αντισυστημικού και του δικαίου.
Ακρωτήρι του φόβου
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Ένα από εκείνα τα remakes που καταλήγουν να θάβουν το πρωτότυπο. Μια παράσταση που ενοχλεί και ξεκολλάει με αυτές τις φωνές «δικηγόρος, δικηγόρος, φύγε από κει μικρούλα». Η τυπική εκδίκηση μέχρι τον κόμη Μόντε Κρίστο αλλά χωρίς κανένα θεμέλιο ποιητικής δικαιοσύνης. Υπάρχουν μόνο σαδιστικές επιθυμίες για εκδίκηση. Στην αρρωστημένη εμμονή του Μαξ, που ενσαρκώνει ο Ντε Νίρο, μας φτάνει αυτό το συναίσθημα του αταβιστικού φόβου για τους πιο απειλητικούς ξένους, των μισητών σκυμμένων στις ζωές των άλλων, στην περιουσία των άλλων, στην οικογένεια των άλλων σαν να ήταν τα δικά τους.
Υπάρχει κάτι στον Ρόμπερτ ντε Νίρο, στη χειρονομία του που κάνει το αίσθημα της ανησυχίας ακόμα πιο βαθύ. Οι ειρωνικοί μορφασμοί του και ένα χαμόγελο τραβηγμένο από την ικανοποίηση του ψυχοπαθή που απολαμβάνει το σχέδιό του. Γιατί ο Μαξ έχει σκιαγραφήσει το σχέδιό του εδώ και χρόνια. Πλησιάζει την κόρη του μισητού δικηγόρου του που τον οδήγησε στη φυλακή, βυθίζεται στα βάθη των οικογενειακών του ριζών για να τις διαφθείρει μέχρι που βλέπει ότι όλα αποσυντίθενται, ότι χάνεται σε έναν πόνο που γίνεται σχεδόν απτός.
Το αποτέλεσμα θα μπορούσε να ήταν ένα από αυτά τα ενοχλητικά με τον εγκληματία να θριαμβεύει τελικά. Όμως το θέμα κλείνει καλά, καθώς πράγματα έγιναν στο παρελθόν και τελικά αναπνέουμε κι εμείς με ικανοποίηση.
Άγριος ταύρος
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Δεν είναι ότι είμαι μεγάλος θαυμαστής των βιογραφικών ταινιών. Η ετικέτα «βασισμένη σε αληθινά γεγονότα» συνήθως με απογοητεύει λόγω της σημασίας της πέρα από τον ευφημισμό: «Δεν έχω ιδέα τι πραγματικά συνέβη, αλλά το τρως με πατάτες».
Έλα όμως, αν πάρεις την ταινία όπως είναι, ένα έργο μυθοπλασίας με προεκτάσεις για την προσωπικότητα και το μέλλον του Τζέικ ΛαΜότα, τότε το θέμα παίρνει την πτυχή μιας εξαιρετικής ταινίας για τον σκληρό και απαίσιο κόσμο της πυγμαχίας ή τουλάχιστον ειδικά αυτό που τον περιέβαλλε όταν η πυγμαχία περιοριζόταν στις μαύρες αγορές και στον υπόκοσμο.
Πλούσιος σε αυτή την ιδέα του πυγμάχου καθώς ο άντρας αντιμετώπιζε πάνω απ' όλα τους δαίμονές του σε κάθε χτύπημα του κουδουνιού. Η ζωή γίνεται επίθεση μετά από επίθεση με την αίσθηση ότι η καταστροφή είναι πάντα καλύτερα προετοιμασμένη να αντιμετωπίσει τα χτυπήματα και την αντεπίθεση. Η αίσθηση ότι αυτή η ίδια καταστροφή είναι μια μάχη που παρ' όλα αυτά κάποιοι όχι μόνο δεν την πτοούνται αλλά την απολαμβάνουν.
Ο Jake LaMotta είναι ένας νεαρός πυγμάχος Ιταλοαμερικανός που προπονείται σκληρά για να γίνει νούμερο ένα στα μεσαία βάρη. Με τη βοήθεια του αδερφού του, Τζόι, θα δει αυτό το όνειρο να γίνεται πραγματικότητα πολύ αργότερα. Αλλά η φήμη και η επιτυχία κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Ο γάμος του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο λόγω της κρυφής ζωής του με άλλες γυναίκες, της σεξουαλικής ζήλιας και των απιστιών της γυναίκας του από εκδίκηση, και από την άλλη η μαφία τον πιέζει να φτιάξει τους καβγάδες τους.