Όσο περνά ο καιρός, τόσο περισσότερο θα μας λείπει μια ιδιοφυΐα της υποκριτικής όπως ο Daniel Day-Lewis. Θα ήταν θέμα έντασης με την οποία ανέλαβε κάθε ρόλο, το θέμα είναι ότι μάλλον υπέφερε από αυτή τη φθορά που μερικές φορές επιτίθεται σε αυτούς που δίνουν τα πάντα σε κάθε δημιουργική όψη. Κάτι σαν τον Bunbury που ξεπέρασε σε φωνή και ψυχή το τέρας στη σκηνή.
Το θέμα είναι ότι ο Λιούις μετέδιδε στους χαρακτήρες του αυτή τη δύναμη, εκείνο το ξέσπασμα που τον έκανε πάντα πρωταγωνιστή ακόμα κι αν δεν ηγούνταν του καστ στο καθήκον. Δεν υπάρχει ταινία του Daniel Day-Lewis που να μην τον θυμόμαστε πολύ. Και θα μπορούσαμε μάλιστα να ορκιστούμε ότι ήταν ο πρωταγωνιστής σε οποιαδήποτε κασέτα συμμετείχε. Περισσότερο από αρετή, ήταν επίσης πλήρης αφοσίωση.
Με ορισμένες ομοιότητες με ένα άλλο υπέροχο σαν Sean Penn, με το ίδιο δραματικό όραμα προς το υπερβατικό, αυτό το τοτέμ της έβδομης τέχνης καταλήγει να στηθεί. Ένας Λούις που δεν ξεχνιέται ποτέ εντελώς όταν αποσυρθεί στο σπίτι του στην εξοχή, είτε με τον κήπο του ως κηπουρό είτε με τα φαντάσματά του όπως ο Άλαν Πόε, ποιος ξέρει...
Οι 3 καλύτερες προτεινόμενες ταινίες του Daniel Day-Lewis
Στο όνομα του Πατέρα
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Συμβαίνει συχνά η πραγματικότητα να γίνεται θρύλος και οι πιο απροσδόκητοι χαρακτήρες στους ήρωές τους. Και φυσικά, στην ιρλανδική εθνικιστική εικόνα το πρόβλημα των τεσσάρων από το Γκίλφορντ δεν ήρθε καν στο φως. Αυτοί οι φτωχοί διάβολοι φυλακίστηκαν άδικα αφού καταδικάστηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο για μια βάναυση επίθεση. Με τον ίδιο τρόπο που η δικαστική αγανάκτηση ήταν πυροτεχνήματα, αποκρουστική ήταν και η απόδοση του ρόλου των ηρώων στα αγόρια από τον IRA.
Και στη μέση αυτοί, κάποια παιδιά που, αν και συμμετέχουν σε αυτή την αποστροφή για τους Άγγλους ως πατρίδα, δεν είναι ότι ξεπέρασαν τη θορυβώδη διαμαρτυρία που ίσως οφειλόταν περισσότερο σε εκείνη την τυπική απογοήτευση της νιότης. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια πτυχή που ο Daniel Day-Lewis ανεβάζει σε αυτή την ταινία σε ανθρώπινα και κοινωνιολογικά επίπεδα πρώτου μεγέθους. Και είναι ότι η ταινία, πάνω απ' όλα, ορίζεται πολύ καλά από τον τίτλο.
Η σχέση του Gerry Conlon με τον πατέρα του μας θυμίζει εκείνες τις μέρες που αμφισβητείται η εξουσία του πατέρα. Μπροστά στην αυθάδεια και την περιφρόνηση, η αγάπη του πατέρα. μπροστά στον ξεριζωμό και την εγκατάλειψη η αγάπη του πατέρα. Το παρασκήνιο είναι ξεκάθαρο ότι είναι η ιρλανδική σύγκρουση, αλλά η ουσία της ταινίας είναι περισσότερο η σχέση πατέρα και γιου. Μέχρι εκείνο το σημείο χωρίς επιστροφή που συμβαίνει μερικές φορές. Εννοώ όταν κάποιος εξακολουθεί να υποφέρει από αυτή τη νεανική ασέβεια που εμποδίζει να ζητήσει συγχώρεση από έναν γονιό. Ο Gerry μένει χωρίς πατέρα πριν φτάσει η στιγμή της συγχώρεσης. Αυτή είναι η αληθινή χαμένη πατρίδα, η καρδιά ενός πατέρα που σταματά να χτυπά χωρίς τίποτα να είναι ξεκάθαρο.
Συμμορίες της Νέας Υόρκης
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Η χαρακτηριστική ταινία συνόλου στην οποία η εικόνα του χαρακτήρα του Daniel Day-Lewis παρασύρει τα πάντα. Στην πραγματικότητα, ο Ντι Κάπριο θα μπορούσε να κάνει ελάχιστα σε αυτή την περίπτωση για να φτάσει στο επίπεδο και την ένταση του Λιούις. Φυσικά, ο χαρακτήρας του Bill «The Butcher» μας κερδίζει με εκείνη την ιστορική βία που γεννιέται ήδη από την πρώτη ματιά και έκφραση του Lewis. Ενώ ο Ντι Κάπριο πρέπει να μεταμορφωθεί σε ένα πολύ πιο αργό Άμστερνταμ, με το όραμά του για τον άνθρωπο του κόσμου.
Καθώς η ταινία προχωρά, βυθισμένη σε ένα σωστό σκοτάδι που δεν μασάει λόγια για το πώς είναι πραγματικά γραμμένη η ιστορία, ο ανταγωνισμός και των δύο χαρακτήρων μας κρατά να κοιτάζουμε σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο γεμάτο απαίσια θεατρικότητα. Δεν υπάρχει ένδοξη χώρα χωρίς δυστυχία ή πόλεμο που να αξίζει να επαινείται σε κανένα χρονικό. Γιατί είναι όλοι μισθοφόροι με συμφέροντα τόσο ψεύτικα όσο αυτά των ίδιων των ηγετών που ηγούνται της μιας ή της άλλης παράταξης.
Η Νέα Υόρκη ήταν εκείνη η περιθωριακή γειτονιά των Five Points, από εκεί χτίστηκε η πόλη που είναι σήμερα. Επειδή αυτή τη στιγμή οποιαδήποτε πόλη, όχι μόνο η Νέα Υόρκη, καυχιέται για την ενσωμάτωση των πολιτισμών της. Αλλά στο παρελθόν, οι στρατοί τρέφονταν με εκείνους τους πολίτες δεύτερης κατηγορίας που ζούσαν φτωχά σε περιθωριακές γειτονιές. Οποιοσδήποτε πόλεμος θα μπορούσε να είναι η δικαιολογία. Αλλά αν πρόκειται να πάτε στον πόλεμο, γιατί να μην τον ξεκινήσετε στη δική σας πόλη...
Αιώνιο χαμόγελο του Νιου Τζέρσεϊ
ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΣΕ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΛΑΤΦΟΡΜΕΣ:Όχι ότι ο Λιούις έπεσε ποτέ σε κάποιου είδους στερεότυπο. Αλλά αναθεωρώντας τη φιλμογραφία του, θυμάται κανείς την ανισότητα των αναπαραστάσεων του. Όταν ένας ηθοποιός μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις οποιονδήποτε από τους προηγούμενους χαρακτήρες του μόλις ξεκινήσει η πρώτη σκηνή, έχει αναμφίβολα πετύχει αυτόν τον τέλειο μιμητισμό που ποικίλλει ανάλογα με το πλαίσιο μέχρι να γίνει αγνώριστος...
Ο Fergus O'Connel είναι ένας άνθρωπος που έχει μια αποστολή... είναι ένας οδοντίατρος που ταξιδεύει στην Παταγονία με μια μοτοσικλέτα κηρύσσοντας το ευαγγέλιο της οδοντικής υγιεινής στον λαό της Νότιας Αμερικής. Ενώ φτιάχνεται η μοτοσυκλέτα του, γνωρίζει την όμορφη νεαρή κόρη του μηχανικού, την Εστέλα. Ερωτεύεται αμέσως τον Φέργκους. αλλά αυτός είναι παντρεμένος και εκείνη αρραβωνιασμένη.
Τον πείθει να τη συνοδεύσει ως βοηθός της. Σιγά σιγά το πάθος της Εστέλα μεγαλώνει... Και ο Φέργκους παραμένει πιστός στην αφοσίωσή του. Απογοητευμένη, η Εστέλα τον εγκαταλείπει. Τότε ο Φέργκους λαμβάνει άσχημα νέα από το σπίτι και θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα συναισθήματά του και τη δουλειά του...
1 σχόλιο στο "Οι 3 καλύτερες ταινίες του Daniel Day-Lewis"