Η συζήτηση για τη ρωσική λογοτεχνία προκαλεί πάντα μια προφορά του δέκατου ένατου αιώνα Τολστόι, Ντοστογιέφσκι o Τσέκοφ. Αλλά και το άτονο φτερό του Μαρίνα Τσβετάεβα μας δίνει σήμερα μια απαραίτητη γυναικεία άποψη για αυτό Η ρωσική ύπαρξη στο τσουχτερό κρύο σαν αγώνας ανάμεσα στη στέπα και τη Σιβηρία. Κάτω από αυτές τις απλές γεωγραφικές συνθήκες, μπορεί κανείς να συναγάγει καλύτερα τις ανησυχίες από το κλείσιμο των ψυχών που ωθούνται στην υπαρξιακή περιπλάνηση από τον πρόωρο εγκλεισμό των πιο σκληρών χειμώνων.
Το αποτέλεσμα στην υπόθεση Τσβετάεβα είναι μια λογοτεχνία που εξυψώνει εκθετικά την οικειότητα σε μια ταπισερί υπερφορτωμένη με αντιθέσεις ανάμεσα στις αγαπημένες παιδικές αναμνήσεις και οτιδήποτε άλλο. Με την ωμότητά του ικανή να αφυπνίσει μια ποιητική δύναμη που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια μοναδική φωνή σαν της Μαρίνας.
Είναι όμως ότι στην περίπτωση επιφανών χαρακτήρων της λογοτεχνίας όπως η Μαρίνα, που έφτασαν στην ωριμότητα με τις σκοτεινές αυγές του Μεγάλου Πολέμου και της ατελείωτης Ρωσικής Επανάστασης, αυτό που λένε στα μισά του χρονικού και της εφημερίδας αποκτά την αξία μιας πλούσιας ενδοϊστορίας, των βεβαιοτήτων με τα φώτα και τις σκιές της πολύ πέρα από ό,τι μπορεί να φτάσει το λακωνικό βιβλίο της ιστορίας.
Τα 3 καλύτερα προτεινόμενα βιβλία της Marina Tsvetaeva
Η μητέρα μου και η μουσική
Υπάρχει κάτι από μια ιδιαίτερη σχέση μεταξύ κάθε παιδιού και του γονέα του του ίδιου φύλου. Γιατί αν ένας πατέρας δεν θέλει να κάνει ένα παιδί αυτό που επέλεξε ο ίδιος, είναι γιατί θα θέλει να το κάνει αυτό που ποτέ δεν κατάφερε να γίνει. Και σε αυτή τη μετάδοση εμφανίζονται οι αντιφάσεις μεταξύ επιθυμίας και δράσης που ενισχύουν τους δεσμούς εκ των υστέρων και χρησιμεύουν στην επιδείνωση της ενδυνάμωσης σε κρίσιμες στιγμές της ζωής.
Η πιο λυρική πεζογραφία καταλήγει να μετατρέπει τα πάντα στο εξιδανικευμένο καταφύγιο των καλύτερων σε δύσκολες στιγμές. Και σε όσα έγραψε η Μαρίνα, μαρτυρείται ότι η αγάπη είναι μια νότα που κρατιέται στη μνήμη σαν την πιο υπέροχη σύνθεση.
Η μητέρα μου και η μουσική είναι μια όμορφη υπενθύμιση της παιδικής ηλικίας, αλλά κυρίως της παρουσίας της μητέρας μέσα από ένα οικείο στοιχείο όπως το πιάνο. Η συναρπαστική ποιητική δύναμη της Marina Tsvietaeva ρέει σε αυτή την ιστορία που μας μεταφέρει σε έναν κόσμο όπου η καθημερινότητα παίρνει μια μαγική διάσταση και η ζωή παίρνει έναν υποδειγματικό ρόλο.
Ο πατέρας μου και το μουσείο του
Η Marina Tsvietáeva έγραψε αυτή την αυτοβιογραφική ιστορία κατά τη διάρκεια της εξορίας στη Γαλλία και τη δημοσίευσε στα ρωσικά, το 1933, σε διάφορα περιοδικά στο Παρίσι. Τρία χρόνια αργότερα, το 1936, προσπαθώντας να έρθει πιο κοντά στους Γάλλους αναγνώστες, ξαναδούλεψε τις παιδικές του αναμνήσεις στα γαλλικά, ένα σύνολο πέντε κεφαλαίων που έδωσε ως τίτλο Ο πατέρας μου και το μουσείο του και που ωστόσο δεν δημοσίευσε ποτέ όσο ζούσε.
Και στις δύο εκδοχές που συλλέγονται σε αυτόν τον τόμο, η συγγραφέας προσφέρει μια συναισθηματική και λυρική υπενθύμιση της φιγούρας του πατέρα της, Ιβάν Τσβετάεφ, καθηγητή πανεπιστημίου που αφιέρωσε τη ζωή του στην ίδρυση του Μουσείου Καλών Τεχνών της Μόσχας, του σημερινού Μουσείου Πούσκιν. Συχνά λακωνικό και αποσπασματικό αλλά με εξαιρετική ποιητική δύναμη, αυτό το υπέροχο κείμενο, ζωντανό και συγκινητικό, μας φέρνει πιο κοντά στην οικειότητα ενός αμίμητου ποιητή όσο λίγοι άλλοι.
Ημερολόγια της Επανάστασης του 1917
Αν υπάρχει μια παράδοξη περίοδος στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτή είναι η περίοδος της Ρωσικής Επανάστασης. Το παράδειγμα του κομμουνισμού πέρασε ως μια εξιδανικευμένη πολιτική κληρονομιά που διαταράχθηκε από τον Λένιν στον Στάλιν, για να καταλήξει να εκφυλιστεί στην ίδια την ανθρώπινη κατάσταση, κοιτώντας προς την εξουσία και πεπεισμένος για την εξουσία και την ηθική της πάνω απ' όλα.
Ο κομμουνισμός κατέληξε να είναι μακιαβελισμός στα χειρότερα του και το λάθος δεν ήταν ποτέ το ιδανικό αλλά μάλλον οι εκτελεστές των ιδεών. Πέρα από την πολιτική, αυτό που πραγματικά εξηγεί αυτό που συνέβη είναι το χρονικό ενός αφηγητή που επηρεάστηκε από αυτή την πιο οργουελική ελευθεριακή μετάβαση που ήταν σίγουρα μεταμορφωτική προς το καλύτερο.
Αυτό το βιβλίο συγκεντρώνει αποσπάσματα από τα ημερολόγια της Marina Tsvetaeva σε μια από τις πιο δραματικές περιόδους στη ρωσική ιστορία. Εξαιρετική παρατηρήτρια, η ποιήτρια συγκεντρώνει μέσα τους τις τρομερές ζωτικές αντιξοότητες της: τη μοναξιά, τη στενότητα και τις κακουχίες που έφερε μαζί της η επανάσταση. Το αποτέλεσμα είναι ένα οικείο κείμενο γεμάτο λυρισμό και τη διαυγή ομορφιά μιας προσωπικής και σαγηνευτικής φωνής.
