3 καλύτερα βιβλία του Paolo Cognetti

Ο συγγραφέας Πάολο Κονέτι Είναι ένας από εκείνους τους συγγραφείς που αποφάσισαν να περάσουν στη λογοτεχνία του μυθοπλασίας ένα σημείο υπέρβασης, σχεδόν φιλοσοφικό, με γεύση ιστορίας με ανθρωπιστικές προεκτάσεις.

Και όμως δεν πρόκειται για συγγραφή ιστοριών με ηθικό ή συγκάλυψη της πλοκής περίπλοκων συνεπειών. Ο Cognetti φαίνεται ότι αναζητά μόνο ένα είδος ιμπρεσιονισμού, ένας υπαρξιακός καμβάς γύρω από χαρακτήρες που παρουσιάζονται στο γυμνό των συναισθημάτων τους, σχεδόν πάντα με μια θετικιστική αντίληψη μέσα στο αδιαμφισβήτητο ρεαλιστικό άγγιγμα που καταλήγει να γλιστράει το μελαγχολικό συναίσθημα του χρόνου.

Πρωταγωνιστές που φεύγουν για να ξανασυναντήσουν αυτό που ήταν, εξομολογήσεις μετά από αυτό που έζησαν όταν αυτό, αυτό που έζησαν, τοποθετεί ήδη αυτούς τους χαρακτήρες στη μισή ζωή για την οποία μίλησε ήδη ο Δάντης Η Θεία Κωμωδία.

Φυσικά, όποια και αν είναι η επανεξέταση των ζουμερών ενδοσκοπικών διλημμάτων στις μέρες μας φέρνει πάντα αυτό το μιμητικό σκηνικό, τη φυσική γνώση τόσο πολύ που μπορεί να περνά ο πρωταγωνιστής. Και αν οι προτεινόμενες ενέργειες συμβάλλουν επίσης σε αυτό το ενδιαφέρον της προσωπικής περιπέτειας, ακόμα καλύτερα.

Τα κορυφαία 3 προτεινόμενα βιβλία του Paolo Cognetti

Τα οκτώ βουνά

Φιλία χωρίς ασήμαντα πράγματα, χωρίς υποθέσεις. Λίγοι από εμάς μπορούν να μετρήσουν τους φίλους στα δάχτυλα του ενός χεριού, στη βαθύτερη έννοια της φιλίας, στο νόημά της απαλλαγμένο από κάθε ενδιαφέρον και ενισχυμένο με την αντιμετώπιση. Εν ολίγοις, η στοργή πέρα ​​από κάθε άλλο δεσμό από την οποία προκύπτει ένα είδος αμοιβαιότητας.

Αυτό που μας διηγείται σε αυτό το βιβλίο μεταξύ του Πιέτρο και του Μπρούνο μας φέρνει πίσω στην ουσία του ποιοι ήμασταν, στη φιλία που κάναμε μερικές φορές, σε εκείνους τους δεσμούς που δένουμε ακόμη και με αίμα. Το να μεγαλώνουμε δεν πρέπει πάντα να είναι αφήνοντας παράδεισους. Όσο είστε σε θέση να διατηρήσετε αυτόν ή αυτούς τους φίλους με τους οποίους κλείσατε αυτή την άθραυστη αγάπη, μπορείτε να μεγαλώσετε συμφιλιωμένοι με την παιδική σας ηλικία που σας είδε να φεύγετε. Μια συναισθηματική και υπερβατική ανάγνωση, μια όχι βαθιά αλλά ελαφριά κατανόηση της μαγείας του πεπρωμένου που έρχεται και φεύγει, που σε αξιώνει ως μέρος ενός άλλου ατόμου και ότι μόνο με αυτό βρίσκεις ξανά νόημα καθώς περιπλανιέσαι στον κόσμο.

Ο Πιέτρο κάνει τον δρόμο του μεταξύ πόλεων, σφυρηλατώντας ένα από αυτά τα μέλλοντα που κέρδισε η σκληρή δουλειά και η επιμονή. Ο Μπρούνο μένει ανάμεσα στα βουνά των Δολομιτών. Αλλά και οι δύο γνωρίζουν ότι εκεί, ανάμεσα σε ψηλές κορυφές, εκτεταμένα λιβάδια και βαθιά φαράγγια, τους περιμένει ο χρόνος. Μια παρένθεση για να μοιραστείτε με τον Θεό ή με οποιονδήποτε τις εκτιμήσεις σας για το παρελθόν και το μέλλον, για τους γονείς, για την αγάπη, για τις ενοχές και για τα όνειρα. Ένα μυθιστόρημα που κάνει τον γύρο του κόσμου σαν μια ακατάσχετη ηχώ που γεννιέται ανάμεσα στα οκτώ βουνά.

Το Άγριο Αγόρι

Η αλληγορία της εγκατάλειψης ως φιλοσοφία. Η ευλογία του ασκητή ως το μόνο εικονικό φάρμακο προς την απελευθέρωση. Το αγόρι που τώρα είναι άντρας βρίσκει δύσκολη προσαρμογή στις κοινωνικές συμβάσεις, στους τύπους που έχουν ήδη αναπτυχθεί, σε ιδεολογικά εξαρτήματα.

Ο αφηγητής ξεκινά. Τα πρώτα βήματα είναι γεμάτα αβεβαιότητα. Αλλά καθώς πηγαίνει, ο τύπος ανακαλύπτει ότι το θέμα προσπαθεί να επιβιώσει για να νιώσει ότι είσαι ζωντανός, ότι δεν υπάρχει χειρότερη προσπάθεια από το να επιτρέψεις στον εαυτό σου να παρασυρθεί από την αδράνεια. Αυτό που μπορούσε να τον περιμένει όταν γεράσει ήταν αυτή η άγρια ​​μετάνοια για την οποία δεν επέστρεφε. Μεταξύ βουνών (φυσικά), φευγαλέων αλληλεπιδράσεων με άλλους ανθρώπους, (όπως φαίνεται στην ουσία από τον συγγραφέα), ζώων και εκείνων των δυνάμεων της φύσης που τον επανασυνδέουν με την ουσία πέρα ​​από άλλα ακατέργαστα υποκατάστατα της σύνδεσης του XNUMXου αιώνα, ο αφηγητής καταλήγει απολαμβάνοντας το ταξίδι, το αίσθημα του ανήκειν, ουσιαστικά, στον κύκλο της ζωής.

Χωρίς να φτάσει ποτέ στην κορυφή

Η κορυφή του κόσμου δεν είναι πια αυτή που ήταν. Δεν προσφέρει πλέον αυτό το μυστικιστικό όραμα αφού εκατοντάδες άνθρωποι της Κυριακής απαθανατίστηκαν σε μια γραμμή που μοιάζει με σούπερ μάρκετ για να έχουν πρόσβαση στην κορυφή. Αξίζει λοιπόν να ανακτήσουμε αυτό το σχεδόν θεϊκό πνεύμα του βουνού μέσα από ιστορίες όπως αυτή που μεταδόθηκαν με την ευκαιρία αυτή σε ένα υπέροχο ταξιδιωτικό τετράδιο.

Ευτυχώς, το Νεπάλ προσφέρει πολλά περισσότερα σενάρια που σχετίζονται με εκείνο το σημείο της αθανασίας, της πνευματικότητας από την υψηλότερη περιοχή του κόσμου από την οποία μπορείτε να προσφέρετε ή να επικαλεστείτε τα αστέρια. Ο Cognetti μας προσκαλεί να κάνουμε ένα μακρύ ταξίδι σταδιακά στα περίχωρα αυτής της γης που έχει αποσυρθεί όσο κανένα άλλο προς τα ψηλότερα. Πέρα από το Έβερεστ υπάρχουν μέρη που παραμένουν ουσιαστικά ανέγγιχτα για αδίστακτους φωτογράφους. Και εκεί μας συγκινεί ένα Cognetti που κάνει το αταβιστικό μια συναρπαστική σύνδεση με το τελλούριο εκείνου του τόπου που προσπαθεί να αγγίξει τους ουρανούς.

Cognetti σε αναζήτηση του τέλους του κόσμου για να συναντηθούν στο δρόμο. Η ζωή έκανε περιπέτεια και παρουσιάστηκε σε έντονες γουλιές ανάμεσα στο παγωμένο κρύο και το παράξενο ασκητικό καταφύγιο των νατουραλιστικών αναγνωσμάτων που προσφέρουν απαντήσεις μόνο από την πλήρη εμπειρία της αποστέρησης του υλικού σε απόσταση πολιτισμού.