As die vergelyking toegelaat word, sou ek sê Anthony Gala is vir die letterkunde wat Pedro Almodovar na die teater het. Ek hou gewoonlik nie van hierdie tipe reduksionisme nie, maar in hierdie geval stem die analogieë ooreen met die persepsie van beelde wat ontstaan ​​uit die lees van die een en die kyk na die werk van die ander. En vir my is die persepsie baie duidelik.
Dit is 'n kwessie van lig, van daardie lig wat weerklink in die wit agtergrond van sy werke, en wat weer bevlek word deur die lewendigheid van intense kleure van liefde, van onbeheerde emosies, van pure vitalisme, van swart teenstrydighede, van die gestolde rooi van liefde en die heldergeel van waansin en die reënboog van seks.
Anthony Gala Hy het sy narratiewe werk aangevul met joernalistieke invalle, met poësie en selfs met dramaturgie, sonder twyfel 'n skrywer wat begaaf is vir alles wat kultureel, kunssinnig en natuurskoon is.
3 aanbevole romans deur Antonio Gala
Die bloedrooi manuskrip
Om die anekdotiese uit die geskiedenis te onttrek om dit in transendent te verander, is universeel 'n deug wat binne die bereik van baie min vere is. Hierdie roman het my soms herinner Die ou sirene, deur José Luis Sampedro. In beide voorstelle is die historiese 'n scenario wat voor die mens verbleek, met sy klein essensie wat bedwelmend versprei ...
Opsomming: In die bloedrooi papiere wat deur die Alhambra -kanselier gebruik word, getuig Boabdil - die laaste sultan - van sy lewe terwyl hy dit geniet of daaronder ly. Die helderheid van sy kinderherinneringe sal binnekort verdof namate die verantwoordelikheid van 'n uitgesette koninkryk op sy skouers val. Sy opleiding as 'n verfynde en gekweekte prins sal hom nie dien vir die regering nie; haar liriese houding sal noodlottig vernietig word deur 'n epiese oproep tot nederlaag.
Van die rusies van sy ouers tot die diepe liefde van Moraima of Farax; van die passie vir Jalib tot die dubbelsinnige teerheid vir Amin en Amina; van die verlating van sy kinderjare tot wantroue teenoor sy politieke raadgewers; van die eerbied vir sy oom Zagal of Gonzalo Fernández de Córdoba tot die afsku van die Katolieke monarge, 'n lang karaktersgalery teken die toneel waarin Boabdil el Zogoibi, El Desventuradillo, rondtas.
Die bewyse dat 'n krisis vooraf verlore geraak het, verander dit in 'n veld van teenstrydigheid. Die geskiedenis was altyd vereenvoudig en het beskuldigings oor hom opgehoop wat onregverdig in sy verhaal is, opreg en reflekterend.
Die hoogtepunt van die herowering - met sy fanatisme, wreedhede, verraad en ongeregtighede - skud die kroniek soos 'n vernietigende wind, wie se taal intiem en hartseer is: die van 'n vader wat homself aan sy kinders verduidelik, of die van 'n man die drif wat praat tot homself totdat hy - sonder, maar rustig - sy laaste toevlug vind.
Wysheid, hoop, liefde en godsdiens help hom net in uitbarstings op die pad van eensaamheid. En dit is die hulpeloosheid in die aangesig van die noodlot wat dit 'n geldige simbool maak vir die mens van vandag. Hierdie roman het die Planeta -prys van 1990 gewen.
Die Turkse passie
Of dit nou Turks of Mexikaans is, maak nie regtig saak nie. Wat die aksie van hierdie roman beweeg, is die eerste term, passie. Die liefde van die vrou wat tot alles in staat is om in die arms van die geliefde man te smelt, sonder sedes of beperkings, met die stormloop van honger, met die wanhoop van onthouding. As u dit alles aanvul met 'n daadwerklike aksie wat uit geboorte ontstaan ​​het, blyk die plot magneties te wees teen 'n einde wat fataal aangekondig word, soos intense liefde ...
Opsomming: Desideria Oliván, 'n jong vrou uit Huesca met huweliksteleurstellings, ontdek tydens 'n toeristiese reis deur Turkye skielik die mees oorweldigende liefdespassie in Yamam se arms, en hoewel sy byna niks van hom weet nie, laat sy alles oor om aan u kant te woon Istanbul.
Die tyd gaan verby, en die intensiteit van hierdie liefde bly voortduur, maar die verhouding tussen die twee geliefdes word meer en meer dramaties en lafhartiger totdat Desideria se hereniging met 'n ou vriend van haar wat aan Interpol behoort, hul ware aard onthul. Van Yamam se winsgewende aktiwiteite.
Die verhaal, bewonderenswaardig vertel deur 'n paar veronderstelde intieme notaboeke van die protagonis, vorm 'n bittere meditasie oor liefde, tot die laaste gevolge daarvan te midde van 'n baie patetiese klimaat, tot die fisiese en morele vernietiging, wat Antonio Gala weet hoe om te beskryf met die onweerstaanbare krag van sy styl.
Die onmoontlike vergetelheid
In hierdie hartseer wat deur die wêreld gaan, vergeet u wat u kan. En as u iets nie moet vergeet nie, moet dit wees omdat dit u lewendig laat voel het, omdat dit u bemoedig het, omdat dit ewig geword het.
Opsomming: Minaya Guzmán het mans en vroue versteur, kinders en honde laat verlief raak. Minaya Guzmán: 'n raaisel, soos alles wat mense aantrek sonder om te vergewe. 'Ek is nie hiervandaan nie,' het hy by 'n geleentheid erken, maar hulle kon hom nie verstaan ​​nie, want hy was sonder om soos ons te wees.
Hy het soos 'n man gelyk, maar sy volmaaktheid, sy skoonheid en die glimlag in sy oë moes hom op sy verskil laat weet het. Hy was eerliker en vreedsamer, meer respekvol, bowenal meer rustig, dit lyk asof hy van binne verlig is. Was dit 'n droom of was dit meer lewe as lewe?
Antonio Gala lei ons deur die hand van 'n verteller wat, soos niemand anders nie, geweet het wie Minaya Guzmán was, buite die lewe, na die dood, na die hoopvolste lig. Dit is nie 'n raaiselroman nie, maar 'n raaisel wat in 'n roman verander het.
